บทที่ 32 32

เมรินนอนคว่ำหน้าบนโซฟาตัวเก่าที่ซื้อมานานนับสิบปี หล่อนนอนอยู่ท่านั้นนานเกือบชั่วโมงแล้ว โดยไม่มีทีท่าว่าจะขยับตัวแต่อย่างใด

ไหล่ของหล่อนสั่นสะท้านด้วยแรงกดดันภายในอก หยดน้ำตาซึมหายลงไปในเบาะเนื้อนุ่ม…หยดแล้วหยดเล่า

หล่อนเจ็บ…เจ็บที่ใจ เหมือนวันแรกที่ถูกเขาทอดทิ้งไม่มีผิด ร้าวรานจนไม่อาจกลั้นน้ำตา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ