บทที่ 3 ลองของ
ริมฝีปากร้อนไล้เล็มไปตามแผ่นหลังขาวเนียน ไม่สนใจกับอาการขัดขืนของคนที่กอดตัวเองร้องไห้เลยสักนิด มือร้อนกอบกุมอยู่บนหน้าอกอวบใหญ่ พราวระวีเบี่ยงหลบ แล้วหันหน้ากลับมาเผชิญกับเขา มือบางผลักลงที่อกหนา ถอยหนีแต่ถูกกล้าตะวันกดลงกับที่นอน
“ปล่อย!” ตากลมโตมองเขาอย่างเกลียดชัง ความแค้น ก่อตัวในหัวใจ รู้ก็รู้ว่าเธอเมาแต่เขายังรังแกเธอได้ลงคอ
“เมื่อคืนไม่เห็นพูดแบบนี้” คำพูดของชายหนุ่มทำให้น้ำตาคนใต้ร่างไหลลงมาเป็นทาง
“คุณก็รู้ว่าฉันเมา คุณรังแกฉันทำไม ปล่อย! ฉันเกลียดคุณ”
“ไม่เอาน่าที่รัก เมื่อคืนคุณยังบอกรักผมอยู่เลย”
“คุณกล้า คุณก็รู้ว่าเพราะอะไรฉันถึงพูดแบบนั้น คุณเหมือนกันต์ ฉันคิดว่าคุณเป็นกันต์ ฉันถึงบอกรักคุณ คุณมันน่ารังเกียจที่สุด รู้ทั้งรู้ว่าฉันไม่มีสติแต่คุณก็ยังทำ ฉันเกลียดคุณ!” คำพูดของหญิงสาวทำให้กล้าตะวันสะใจที่สุด อย่างน้อยเขาก็ทำลายเธอไปแล้ว และเขาก็เป็นผู้ชายคนแรกของเธอด้วย ใครจะคิดว่าผู้หญิงที่กร้านโลกอย่างพราวระวีจะมีสิ่งนี้หลงเหลืออยู่
“ปล่อย!”
“คุณคงลืมไปแล้วสินะ ว่าผมเป็นผัวที่ถูกต้องตาม กฎหมายของคุณ”
“เลิกพูดเรื่องนี้เสียที มันก็แค่การแสดง คุณเข้าพิธีแต่งงานแทนกันต์ จดทะเบียนสมรสแทนกันต์ แต่ฉันไม่ได้รักคุณ ต่อให้คุณหน้าเหมือนกันต์จนแยกไม่ออก แต่ฉันก็ไม่รักคุณ ปล่อยฉันได้แล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นฉันจะถือว่ามันคือความผิดพลาด เราต่างสนุกร่วมกัน ต่อไปนี้ต่างคนต่างไป ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ฉันจะเคลียร์กับกันต์เอง แค่คุณอย่าพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก็พอ”
คำพูดของพราวระวีทำให้กล้าตะวันเดือดจัด ได้เขา เป็นผัวทั้งคน ยังจะรักมันอีกหรือ
“ไอ้กันต์มันเลวขนาดนั้น คุณยังจะรักมันอีกเหรอ” คำพูดของกล้าตะวัน ทำให้คนที่ดิ้นเอาเป็นเอาตายหยุดชะงัก
“คุณพูดเรื่องอะไร คุณรู้เรื่องที่กันต์หายตัวไปใช่ไหม คุณกล้าคุณพูดมาให้หมด รู้อะไรมาคุณเล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้ เลยนะ”
กล้าตะวันยกยิ้มมุมปากอย่างเป็นต่อ นั่นยิ่งทำให้ พราวระวีเดือดจัด ร่างสูงผละออก แต่พราวระวีดึงเขาเอาไว้ กระชากจนกล้าตะวันเสียหลักล้มทับลงไปบนร่างเธอ
“พูดมานะ พูดมาให้หมด!”
ด้วยนิสัยที่ชอบเอาชนะและไม่ยอมคน เมื่อถูกท้าทาย ยิ่งทำให้พราวระวีเดือดจัด แขนเรียวคล้องคอเขาเอาไว้ ขาทั้งสองข้างเกี่ยวเอวหนา เมื่อกล้าตะวันจะลุกลงจากเตียง
“ปล่อย!” กล้าตะวันขบกรามแน่น ปวดร้าวกลางร่างกาย พราวระวีจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าการกระทำของเธอ ไม่ต่างอะไรกับปลุกเร้าให้เขาตื่นตัว
“ไม่! ฉันไม่ปล่อย คุณรู้ใช่ไหมว่ากันต์ไปไหน พูดมานะบอกฉันเดี๋ยวนี้”
“ผมไม่รู้ ถ้าผมรู้ ผมจะแต่งงานกับคุณทำไม ผมไปลาก ไอ้กันต์กลับมารับกรรมไม่ดีกว่าเหรอ ปล่อย! คุณเป็นผู้หญิง ที่น่ารังเกียจมากนะพราวระวี งี่เง่า ไร้เหตุผลที่สุด”
“คุณกล้า! คุณพูดแบบนี้กับฉันได้ยังไง ฉันน่าเบื่อ น่ารำคาญ แล้วคุณมานอนกับฉันทำไม!”
“มันเป็นอุบัติเหตุ เข้าใจคำว่าพลาดไหม ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“เหรอ! ไม่ได้ตั้งใจใช่ไหม แทงฉันจนยับไปทั้งตัวแต่คุณบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ ได้ คุณกล้า ฉันก็ไม่ตั้งใจเหมือนกัน”
พูดจบพราวระวีก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงเขาลงมาบนเตียง ร่างบางพลิกขึ้นด้านบน เธอน่าเบื่อ น่ารำคาญ เขาพลาดที่นอนกับเธอ ผู้ชายคนนี้น่ารังเกียจที่สุด พลาดใช่ไหม
“คุณจะทำอะไร ปล่อยนะพราว!” กล้าตะวันร้องเสียงหลง เมื่อมือบางจับลงมาที่ลำรักของเขา
“กลัวเหรอคะ” พราวระวีมองเขาตาขวาง ร่างบางขยับขึ้นมาคร่อมทับช่วงเอวของเขาเอาไว้ มือจับแท่งร้อน โหย่งก้นขึ้นแล้วทำท่าจะครอบทับมันลงมา
“อย่าพราว!” กล้าตะวันจับเอวเธอเอาไว้ ต้านน้ำหนักไม่ให้เธอทับลงมา แต่คนด้านบนยังฝืน ยิ่งเขาห้ามเธอยิ่งอยากเอาชนะ การต่อสู้เล็ก ๆ จึงเกิดขึ้นเมื่อพราวระวีไม่ยอมแพ้เขา
“กรี๊ดดด!” กรีดร้อง เมื่อดอกไม้งามครอบลงมาบนลำรักอวบใหญ่จนสุดโคน ร่างบางเกร็งค้าง ใช้สองแขนค้ำอกเขาเอาไว้
“เป็นไงล่ะ อยากอวดเก่งดีนัก” กล้าตะวันพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย ที่เขาต่อต้านเพราะรู้ว่าขนาดของเขาและเธอ มันต่างกัน ทับลงมาแบบนั้นเธอคงจะเจ็บมาก ถึงจะมีอะไรกันแล้ว แต่มันยังไม่คุ้นเคยกัน
“ฉีกแล้วมั้ง” พูดพร้อมกับขยับตัวให้อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน สอดแขนเข้าใต้ข้อพับ ใช้แขนทั้งสองข้างรับน้ำหนักเธอเอาไว้
“คะ... คุณกล้า... ฉันเจ็บค่ะ” ร้องบอกเขาเมื่อทำอะไร ไม่ถูก ยิ่งขยับส่วนที่สอดประสานก็ยิ่งเจ็บร้าว ตัวตนของเขา ก็เหมือนจะขยายใหญ่ขึ้นด้วย ตาคมเข้มมองใบหน้าสวย ซีดเผือด เนื้อตัวของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ ปากบางขบเม้มเมื่อหาทางออกของเรื่องนี้ไม่เจอ มือที่ช้อนอยู่ใต้ข้อพับค่อย ๆ ขยับ ปรับให้เธอคุ้นชินกับเขา
“เจ็บหน่อยนะ เดี๋ยวมันจะดีขึ้น ครั้งหน้าอย่าอวดเก่งอีก คุณยังห่างจากผมอีกเยอะ” พูดจบก็ค่อย ๆ ขยับตัวเธอเป็นจังหวะ คนที่หลับตาขบกรามยังคงเกร็งค้าง แม้ความรู้สึกจะค่อย ๆ เปลี่ยนไปก็ตาม ความเจ็บที่มีในตอนแรกเปลี่ยนเป็นความเสียว เมื่อกล้าตะวันเป็นคนคุมเกม
“ลองขย่มเองสิ ใช้มือค้ำอกผมไว้ ถ้าเจ็บก็หยุด”
“ไม่ค่ะ เอามันออกไปก่อน”
“มีให้เลือกสองอย่างนะพราวระวี จะขย่มเอง หรือจะให้ผมขย่ม” ท้ายประโยคกล้าตะวันต้องใช้ความอดทนอย่างสูง เมื่อถูกภายในอ่อนนุ่มเล่นงาน ส่วนที่สอดประสานแนบชิด ร่องของเธอฟิตกระชับจนเขาปวดร้าวไปทั้งตัว
