บทที่ 5 บทที่ 5 คนเอาแต่ใจ
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความอึดอัด เมื่อพราวระวีต้องลงมาทานข้าวเย็นพร้อมกัน อนันต์นั่งหัวโต๊ะ มารตรีนั่งทางขวามือ กล้าตะวันนั่งทางซ้าย พราวระวีนั่งข้าง คุณมารตรี เท่ากับว่าเธอต้องนั่งตรงข้ามกับเขา หลายครั้งที่ตากลมโตกับตาคมเข้มสบกันและเป็นพราวระวีที่เป็นฝ่ายหลบ เพราะสู้กับสายตาของเขาไม่ไหว ไม่เพียงแค่ใบหน้า เนื้อตัวของเธอก็ร้อนไปหมด เมื่อนึกถึงเรื่องที่ทำร่วมกันบนเตียง เธอกับเขาก็ไม่ต่างจากคนแปลกหน้า พยายามจะไม่นึกถึงแต่ก็อดไม่ได้
“กล้าแบ่งกุ้งให้น้องบ้างสิลูก กินคนเดียวเลย” มารตรีพูดกับลูกชาย แล้วหันมาหาลูกสะใภ้
“กุ้งทอดกระเทียมจ้ะหนูพราว พี่กล้าเขาชอบมาก ดูสิ กินไม่แบ่งใครเลย” พราวระวีกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อแม่สามี ชวนคุย
“ขอบคุณค่ะ” เอ่ยขอบคุณเมื่อกุ้งตัวโตลอยมาตกในจาน ต้องเรียกว่าโยนถึงจะถูก เพราะเธอเห็นกล้าตะวันใช้ช้อนงัดมันใส่จานของเธอ
“กล้าลูก!” มารตรีหันมาดุลูกชาย เมื่อเห็นการกระทำ ของเขา
“กล้าจะกลับใต้วันไหน ถ้าไม่มีงานด่วนพ่ออยากให้อยู่ต่ออีกสักหน่อย” อนันต์ชวนคุยเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศที่ตึงเครียดขึ้นทุกขณะ พราวระวีลอบมองหน้าชายหนุ่ม ที่เธอไม่ค่อยได้เห็นหน้าเขา เพราะเขาไปอยู่ใต้นั่นเอง
“กลับเลยครับ” ตอบแล้วหันมาสนใจกับข้าวในจานต่อ รีบกินจะได้ไปจากบรรยากาศที่น่าเบื่อหน่ายนี่เสียที เห็นหน้าเธอแล้วพาให้กินข้าวไม่ลง
“พี่กล้าเขาอยู่ใต้ค่ะหนูพราว เขาไปดูแลกิจการให้คุณตาคุณยาย” มารตรีขยายความให้ เมื่อเห็นสายตาที่พราวระวีมองลูกชายคนโตของนาง สองคนนี้ตกล่องปล่องชิ้นกันแล้ว บางทีอาจจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงก็ได้
“ค่ะ” ขานรับเพราะไม่รู้จะพูดอะไร กล้าตะวันกลอกตา แม่เขาคิดจะทำอะไร จะเล่าเรื่องของเขาให้เธอฟังทำไม ไม่จำเป็นเลยสักนิด เขาจะอยู่ที่ไหนก็ไม่เกี่ยวกับเธอ
“อิ่มแล้วเหรอกล้า” อนันต์ถามเมื่อเห็นกล้าตะวันรวบช้อนเข้าหากัน
“ครับ ขอตัวนะครับ” พูดจบชายหนุ่มก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
“พี่กล้าเขาทานข้าวเร็วค่ะหนูพราว เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ มารยาทอะไรก็ไม่ค่อยมี หนูอย่าถือสาพี่เขานะลูก”
“ค่ะแม่”
“ทานต่อเถอะ” อนันต์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าภรรยาของเขากำลังทำให้พราวระวีลำบากใจ นางคงลืมไปว่าพราวระวีแต่งงานกับกัณภัทรไม่ใช่กล้าตะวัน
พราวระวีขอตัวเมื่อทานต่อไม่ลง อึดอัดจนบอกไม่ถูก หญิงสาวโทร. หากัณภัทรเพราะคิดว่าเขาอาจจะเปิดมือถือ และรับสายของเธอ แต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม จนป่านนี้ยังติดต่อเขาไม่ได้ ห้องนอนของเธออยู่ตรงข้ามกับห้องของกัณภัทร และอยู่คนละฝั่งกับกล้าตะวัน แต่เธอเห็นว่ามีทางเชื่อมต่อกันด้านหลัง ที่เดินไปสระว่ายน้ำ และฝั่งของกล้าตะวันได้
ร่างบางขยับชุดคลุมให้กระชับตัว เมื่อเดินออกมาข้างนอก แปลกที่จึงทำให้นอนไม่หลับ กว่าจะได้กลับบ้านก็คงอีกนาน เท้าบางก้าวไปตามทางเดิน นั่งรับลมที่สระว่ายน้ำสักพัก คงทำให้รู้สึกดีขึ้น
“อุ๊ย!” ทันทีที่เดินพ้นมุมตึก ร่างบางก็ชนกับคนที่เดินสวนมาอย่างแรง และก่อนที่จะได้พูดอะไร คนที่เดินชนก็รวบเธอ เข้าไปในอ้อมแขน แล้วประกบปากลงมาอย่างเร็ว จนเธอตั้งตัวไม่ทัน
“อื้อ...” มือบางทุบไปบนอกแกร่ง ไม่เห็นหน้าแต่เธอก็ จำกลิ่นที่ระเหยออกมาจากตัวเขาได้
กล้าตะวันไม่สนใจคนที่ดิ้นในอ้อมแขน เขาเห็นตั้งแต่ ตอนที่เธอเดินลงมาจากชั้นบน และตั้งใจมาดักรอเธอตรงนี้
ลิ้นร้อนสอดเข้าไปหาความหวานในโพรงปากบาง มือที่ยึดช่วงเอวลูบไล้ไปมา แล้วไปหยุดที่สะโพกผายงามงอน ชุดนอนที่เธอใส่บางเบา ต่อให้มีเสื้อคลุมอีกชั้น แต่ก็ไม่ช่วยอะไร ความร้อนจากฝ่ามือหนากระจายไปทั่วผิวเนื้อที่เขาสัมผัส ร่างบางดิ้นหนี ยิ่งทำให้กล้าตะวันลงมือหนักขึ้น ร่างสูงดันคน ในอ้อมแขนไปชิดกำแพง ถอนปากออกให้เธอได้หายใจ แล้วซุกไซ้ไปตามลำคอระหง
“หยุดนะคุณกล้า!” พราวระวีตวาดเมื่อปากเป็นอิสระ แต่กล้าตะวันไม่สนใจ จากที่ตั้งใจไว้ว่าจะไม่ยุ่งกับเธออีก แต่ก็ห้ามใจเอาไว้ไม่ไหว ถ้าไม่ติดพ่อกับแม่ เขาคงจัดการเธอตั้งแต่บนโต๊ะอาหารแล้ว
“ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อย!” พราวระวีร้องลั่นเมื่อถูกดัน ไปติดกำแพง และต้องตกใจมากไปอีก เมื่อกล้าตะวันจับเธอ หันหน้าเข้าหากำแพง แล้วยึดแขนเธอเอาไว้
“จะทำอะไร ปล่อยนะคุณกล้า!” กรีดร้องเมื่อกระโปรงชุดนอนถกขึ้นไปค้างอยู่บนเอว
“แต่งตัวมายั่วขนาดนี้ ก็จัดให้แล้วไง” เสียงแหบห้าวกระซิบชิดใบหู แล้วขบฟันลงมาที่ลำคอระหง พราวระวีกรีดร้อง เจ็บบริเวณที่ถูกกัด
“ใครยั่วคุณ ปล่อยฉันนะ!” ร่างบางดิ้นหนี เมื่อร่างหนาแทรกขาเข้ามาในหว่างขาของเธอ เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ตรงนี้เป็นทางเดิน ถ้ามีคนผ่านมาเห็นจะเป็นยังไง
แควก
“คุณกล้า!” ร้องเสียงหลงเมื่อกางเกงชั้นในถูกกระชากจนขาดติดมือ มือหนาบีบเคล้นไปตามก้นงามงอน แล้วไปหยุดที่ดอกไม้งาม พราวระวีกลั้นหายใจ เมื่อมือร้อนสัมผัสลงมาตรง จุดนั้น มือที่จับแขนลงน้ำหนักยึดเธอไว้ แล้วสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางรักที่คับแน่น ร่างบางเกร็งค้างเมื่อนิ้วร้ายแทรกเข้ามาโดยปราศจากการเล้าโลม ตรงนี้เป็นพื้นที่ของเขาไม่มีใครเข้ามาทั้งนั้น กล้องวงจรปิดก็ไม่มี เพราะกล้าตะวันรักความเป็นส่วนตัวที่สุด
“เจ็บ!” ร้องออกมาเมื่อนิ้วร้ายในร่องรักเริ่มขยับไปมา เขาต้องบ้าไปแล้ว ไหนว่าจะไม่แตะต้องเธออีก แล้วที่ทำอยู่คืออะไร ร่องรอยที่ทิ้งไว้บนตัวยังไม่จางลงสักนิด เขาจะเพิ่มมัน อีกแล้วเหรอ มือหนาดึงรั้งชุดนอนออกไปให้พ้นทาง ร่างสูงคุกเข่าลงกับพื้น จับขาเธอขึ้นพาดบ่า แล้วแทรกหน้าเข้ามาจากทางด้านหลัง ไอร้อนจากลมหายใจที่เป่ารดช่วงบั้นท้าย ทำให้ขนอ่อนพากันเรียงตัว
“คุณกล้า ปล่อยฉันนะ ฉันเกลียดคุณ”
“แต่ร่างกายคุณไม่ได้เกลียดผมเลยพราว คุณก็รู้ว่าเรา เข้ากันได้ดีขนาดไหน”
“ฉันแต่งงานกับกันต์ สามีฉันคือกันต์!”
“แต่ผมเป็นผัวคุณ เป็นผู้ชายคนแรกของคุณ” พูดออกมาด้วยความโมโห เมื่อเธอเอ่ยชื่อกัณภัทรออกมา
“มันก็แค่อุบัติเหตุ คุณพูดเองไม่ใช่เหรอ ระหว่างเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก แค่สนุกชั่วคราว”
“ตอนนี้ผมอยากสนุก คุณช่วยผมหน่อยก็แล้วกัน”
พูดจบก็ลุกขึ้น ช้อนหญิงสาวเข้าสู่วงแขน เดินอีกไม่กี่ก้าวก็ถึงห้องนอนของเขา ยังจะปากแข็งว่าไม่ได้ลงมาอ่อยเขา อีกเหรอ
