บทที่ 6 บทที่ 6 ผมเป็นผัวคนแรกของคุณ
ปัง!
กล้าตะวันใช้เท้าเปิดประตู และก็ใช้เท้าปิดมันอย่างแรง โยนคนในอ้อมแขนลงบนเตียงกว้าง แล้วตามขึ้นไปทาบทับ จับแขนของพราวระวีไปขึงไว้บนศีรษะ มืออีกข้างบีบขยำลงบนอกอวบ ไม่สนใจคนที่กำลังกรีดร้อง และดิ้นหนีอย่างเอาเป็นเอาตายเลยสักนิด พราวระวีเบี่ยงหน้าหลบ เมื่อกล้าตะวันก้มลง มาหา
“ปล่อยนะคุณกล้า คุณจะทำอะไร!”
“ขนาดนี้แล้วยังต้องให้บอกอีกเหรอ ทำเป็นไม่เคยไปได้”
พูดจบก็เปิดลิ้นชักหัวเตียง
คลิก!
พราวระวีตกใจจนแทบสิ้นสติ เมื่อวัตถุเย็นเฉียบสัมผัส ลงมาที่แขน และต้องตกใจมากไปอีก เมื่อเขาเอามันไปยึดไว้กับหัวเตียง
“คุณกล้า!” กรีดร้องเมื่อรู้ว่าสิ่งนั้นคือกุญแจมือ ตากลมโตมองเขาอย่างตื่นตะลึง ยกเท้าขึ้นมาเตะถีบ เมื่อกล้าตะวันล็อกเธอติดไว้กับเตียง เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ
“คุณกล้า! คุณจะบ้าเหรอ ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”
ความกลัวเข้าเกาะกุมหัวใจ เมื่อกล้าตะวันถอดเสื้อยืดออกทางศีรษะ ตามด้วยกางเกงที่ใส่อยู่บ้าน ความเป็นชายดีดตัวขึ้นมาทักทาย เมื่อเขารูดกางเกงชั้นในออก แล้วปามันไปให้พ้นทาง เห็นจนนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ยังไม่คุ้นเคยกับมันและไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำกับเธอถึงเพียงนี้
“ทำแบบนี้คุณจะสนุกสุด ๆ เลยพราว” พูดเมื่อไล้มือไปบนปลีน่องของหญิงสาว
ผลัวะ
พราวระวีใช้ขายันอกของเขาอย่างแรง
“ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต! คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ปล่อยฉันนะ!”
ดิ้นสุดแรงจนกุญแจบาดลงบนข้อมือเป็นทางยาว มือหนาคว้าลงที่ข้อเท้า แล้วลากหญิงสาวลงมาจนชิดขอบเตียง
“คุณกล้า!” ร่างบางเกร็งค้าง เมื่อเขาหยิบวัตถุสีเงินขึ้นมาอีกชิ้น ลนลานหนีเมื่อรู้ว่าเขาจะทำอะไร
“พูดดี ๆ ไม่ชอบใช่ไหม อันที่จริงผมไม่ชอบเลย แต่อย่างคุณต้องเจอแบบนี้ถึงจะสาสม”
“ไม่ชอบแต่อุปกรณ์พร้อม คุณมันโรคจิตที่สุด”
“ผมเตรียมไว้ต้อนรับเมียอย่างคุณไง”
“หยุดนะ ฉันไม่ใช่เมียคุณ ฉันไม่สงสัยแล้วว่าทำไมคุณถึงแยกมาอยู่ฝั่งนี้คนเดียว คนมันโรคจิต บ้ากามที่สุด”
“คุณนี่มันรู้ใจผมจริง ๆ” พูดพร้อมกับยกขาเรียวขึ้นจูบ กดกุญแจลงแล้วล็อกติดกับเสาเตียง แล้วทำแบบเดียวกันกับขาอีกข้างของเธอ ร่างสูงขยับขึ้นมาคร่อมทับ เดินเข่าขึ้นมาหา พราวระวีตาค้าง เมื่อลำรักอวบใหญ่ถูไถไปมากับเนื้อตัวของเธอ ก่อนจะกลั้นหายใจ เมื่อเขามาหยุดอยู่ที่หน้าอกอวบใหญ่ของเธอ มือหนากอบกุมเต้าสวย บีบเข้าหากัน โดยที่ส่วนนั้นของเขาคาอยู่ตรงกลาง
“คะ...คุณกล้า คุณ...” พราวระวีตกใจ เมื่อเขาขยับเอวไปมา ส่วนหัวแดงก่ำอยู่ห่างจากหน้าเธอไม่ถึงคืบ
“อื้ม...ผมชอบหน้าอกคุณนะ แต่...เอาไว้ก่อนดีกว่า”
พูดจบก็ขยับขึ้นมาข้างบนอีกนิด จ่อส่วนหัวของลำรักที่ปากของหญิงสาว พราวระวีเบี่ยงหน้าหนี อับอายที่สุด เมื่อเขาจับลงที่ลำรักแล้วสาวชักไปมา
“คุณแกล้งฉันใช่ไหม”
“ใครบอก ผมกำลังทำให้คุณมีความสุขต่างหากล่ะ”
“ถ้าคุณดันมันเข้ามา ฉันจะกัดให้ขาดเลยคอยดูสิ” ไม่ได้ขู่แต่พราวระวีจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ
“ถ้าคุณทำผมเจ็บ ผมก็จะทำให้คุณเจ็บ คุณกัดผม ผมก็จะกัดคุณ ไม่เข็ดใช่ไหม” ถามอย่างเป็นต่อ แล้วมองดูร่องรอยที่เขาทิ้งไว้บนตัวเธอ
“ทำแบบนี้ทำไม ไหนคุณบอกว่าจะไม่ยุ่งกับฉันอีก คุณก็รู้ว่าฉันรักกันต์ โอ๊ย!” มือหนาบีบลงที่แก้มของหญิงสาว เมื่อเธอพูดจบ คำว่ากันต์เป็นเหมือนชนวนระเบิด ทำให้กล้าตะวันคุมตัวเองไม่อยู่ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า เมื่อต้องเทียบกับเงาของตัวเอง ตั้งแต่มีพราวระวีเข้ามาก็ทำให้เขาคิดและน้อยใจหลาย ๆ เรื่อง เขากลับมาร่วมงานแต่งเพราะเป็นหน้าที่ที่พี่ต้องแสดงออกกับน้อง ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกับเรื่องบ้า ๆ เมื่อกัณภัทรไม่เอาเขาก็จะเธอเอาเอง
“อื้อ...คุณกล้า!” พราวระวีกรีดร้องเมื่อกล้าตะวันดันส่วนนั้นเข้ามาในปากของเธอจริง ๆ ในท่าที่ถูกจับขึงไว้แบบนี้ เธอก็หมดปัญญาช่วยเหลือตัวเอง
สะโพกสอบขยับไปมา อัดกระแทกลำรักเข้าไปในโพรงปากบาง มือหนาจับลงที่ศีรษะทุยสวย ขยับเอวให้เป็นจังหวะ สะใจที่เห็นน้ำตาซึมออกมาทางหางตา คนที่พูดไม่เข้าหูต้องโดนแบบนี้ พราวระวีมองเขาอย่างเกลียดชัง พรุ่งนี้เธอจะกลับบ้าน ไม่อยากรู้แล้วว่ากัณภัทรหายไปไหน นาทีนี้ขอไปให้พ้นจากเขาก็พอ
“อึ้ม...” เสียงครางหลุดออกมาจากปากหนา กล้าตะวันดึงส่วนนั้นออกจากปากของเธอ
“จืดชืด ไร้รสชาติ ยังต้องฝึกอีกเยอะ” พูดจบก็ประกบปากลงมา สอดลิ้นเข้าไปหาความหวานในปากบาง โดยไม่สนใจ สักนิดว่าพราวระวีจะรู้สึกอย่างไร เธอเป็นของเขา ทุกส่วนบนร่างกายเธอก็เป็นของเขา เขาจะทำอย่างไรกับเธอก็ได้
จมูกโด่งเป็นสันไล้เรื่อยลงมาตามลำคอระหง ดูดดึง ขบเม้มจนขึ้นรอย ฝังหน้าเข้าหาอกอวบ มือร้อนลูบไล้ไปตามสีข้าง แล้ววกเข้าหาต้นขาด้านใน ปากร้อนครอบลงบนเต้าสวย สลับปาดเลียทั้งสองข้างอย่างเท่าเทียม แล้วไล้ต่ำลงไปเรื่อย ๆ พราวระวีนอนทื่อเป็นท่อนไม้ ฝืนความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ ไม่ขัดขืน และไม่ร่วมมือกับเขา
“ฝืนให้ได้ตลอดนะพราว” พูดชิดดอกไม้งาม แล้วลากลิ้นเลียไล้ไปตามรอยแยกที่ปิดสนิท รู้สึกขัดใจกับรอยแดงและอาการบวมช้ำที่เกิดกับบริเวณนั้น เขาไม่ใช่ผู้ชายอ่อนโยน ยิ่งเป็นผู้หญิงอย่างเธอเขาก็ไม่ต้องถนอมให้เสียอารมณ์
“โอ๊ย!” สะดุ้งสุดตัวเมื่อลำรักอวบใหญ่แทรกเข้าไปในช่องทางรัก รู้ว่าไม่อ่อนโยน แต่ก็น่าจะเบามือกับเธอบ้าง แผลเก่ายังเจ็บอยู่เลย เมื่อคืนก็ทั้งคืน เช้ายังต่ออีกหลายยก คนบ้านี่ต้องการให้เธอตายใช่ไหม ถึงได้ทรมานเธอขนาดนี้
สะโพกสอบขยับเป็นจังหวะ อัดกระแทกลำรักเข้าไปจนสุดทาง พราวระวีห่อตัวเมื่อทั้งเจ็บและจุก เมื่อเขากระแทกลำรักเข้าไปถี่ ๆ ปากบางขบเม้มเข้าหากันเพื่อกลั่นเสียง ก่นด่าเขาในใจ อย่าให้ถึงตาเธอบ้าง จะเอาให้เขาร้องขอชีวิตเลยคอยดู
“คุณกล้า ฉันเจ็บ!” เมื่อทนไม่ไหวก็บอกให้เขาเบามือ แต่กล้าตะวันไม่สนใจ ยังคงเอาแต่ใจ อีกไม่กี่วันเขาจะกลับใต้ เธอจะอยู่รอกัณภัทรก็อยู่ไป ระหว่างนี้ขอสนุกกับเธอให้สมใจก่อน ให้เธอจำให้ขึ้นใจว่านี่คือตัวตนของเขา รสชาติ ขนาด และเสียง แตกต่างจาก กัณภัทรแน่นอน
“จำไว้ว่าผมคือผัวคนแรกของคุณ”
คำรามลั่นเมื่อถอดถอนตัวตนออกมาจากช่องทางรัก ไขกุญแจออก เมื่อคนบนเตียงหมดแรงต้านทานเขา
