บทที่ 55 เสียดายที่ไม่เป็นเหล็ก

ทุกชั้นของโรงพยาบาลสว่างไสวไปด้วยแสงไฟ วัชรพลพาป๊อปเดินไปตามแสงไฟ มุ่งหน้าไปยังห้องพักผู้ป่วยที่ลลิตาอยู่

ลมวูบหนึ่งพัดออกมาจากประตูห้องที่แง้มอยู่ วัชรพลขมวดคิ้วเล็กน้อย เขายื่นมือไปจับลูกบิดประตูแล้วผลักเข้าไป

“ลลิตา!”

ป๊อปที่เดินตามหลังอยู่สองก้าวได้ยินเพียงเสียงตะโกนของวัชรพล จากนั้นร่างของเขาก็...