บทที่ 82 คนประหลาด

ที่อยู่ที่วัชรพลให้มานั้นค่อนข้างห่างไกล ยิ่งเดินลึกเข้ามา ผู้คนก็ยิ่งบางตาลง

ลลิตาจอดรถไว้ที่หน้าปากซอยเล็กๆ แห่งหนึ่ง ก่อนจะลงจากรถแล้วเดินไปยังบันไดที่ไม่ไกลนัก เหม่อมองไปข้างหน้าอย่างใจลอย

“ลลิตา ถึงที่หมายแล้วเหรอ?” ชาติเดินตามลงมาจากรถ แล้วมองตามสายตาของลลิตาไป “ทำไมเธอถึงมองไปที่เรือนจำข้างหน...