บทที่ 97 บทที่ 97

“คุณวิลเลี่ยมคงลืมไปมังครับ ว่าที่นี่มันบ้านผม” ราฟาเอลตอบ ดวงตาสีครามนั้นเย็นชาและแผ่รัศมีความโหดเหี้ยมออกมาให้คนของนายวิลเลี่ยมรู้สึก ไม่มีใครกล้าจ้องตาคู่นั้นตรงๆ มีอะไรบางอย่างทำให้ขนลุก

“แล้วไง คิดว่าฉันจะกลัวเหรอ แกทำร้ายลูกชายของฉัน ทำให้เขาเป็นคนพิการและตอนนี้ก็นอนหยอดน้ำข้าวต้ม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ