บทที่ 15 15

นั่นเองที่ทำให้หญิงสาวหยุดร้องแต่เม้มปากไว้แน่นเพื่ออั้นเสียงไม่ให้ลอดออกมา เธอมองหน้าเขาด้วยสายตาเอาเรื่องแต่ดูเหมือนดอมมินิคไม่สนใจ เขาเดินจ้ำอ้าวขึ้นไปตามทางลาดชันของเนินเขาทั้งที่โอบอุ้มร่างแน่งน้อยภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวเดียวไว้ในอ้อมแขน

คนตัวใหญ่จ้ำเอา ๆ ท่าทางเขาเหมือนไม่เหน็ดเหนื่อยทั้งที่แบกร่...