บทที่ 2 หลุดพ้น
ตวงรักถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน หมอตรวจอาการอยู่พักใหญ่ ก่อนจะออกมาเรียกสามีของตวงรักเข้าไปพบเป็นการส่วนตัว
“เชิญสามีคุณตวงรักด้านในค่ะ” เพราะเห็นว่า
ศรันภพยืนอยู่ตรงนั้น หมอจึงเข้าใจว่าศรันภพคือสามีของเธอ อาการที่ตวงรักเป็นต้องการความรักและความเอาใจใส่จากสามีมากที่สุด
“คือผมเป็นน้องชายครับหมอ” ศรันภพอธิบายให้หมอเข้าใจ
“ดิฉันเป็นแม่ค่ะ ส่วนนี่น้อง ๆ พวกเราเป็นญาติสนิท หมอแจ้งอาการกับเราได้เลยค่ะ” อมราบอกกับหมอ
“อาการเบื้องต้นไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะคะ
แต่หมอห่วงอาการหลังจากนี้ คนไข้เครียดสะสม และพักผ่อนน้อย ไม่เป็นผลดีกับลูกในท้องเลยค่ะ หมอจึงอยากให้สามีของคนไข้ดูแลอย่างใกล้ชิด ความเครียดของแม่อาจทำให้แท้งหรือครรภ์เป็นพิษได้ค่ะ” คำบอกเล่าของคุณหมอทำให้คนที่ได้ยิน ตกใจไปตาม ๆ กัน เมื่อรู้ว่าตวงรักกำลังท้อง
“ตวงรักรู้หรือยังคะว่าท้อง” อมราถามหมอ
“หมอแจ้งให้ทราบแล้วค่ะ และแนะนำวิธีปฏิบัติตัวเบื้องต้น ไม่ทราบว่าเธอมีปัญหาอะไรคะ จากที่หมอถามเธอไม่ตอบอะไรเลยค่ะ”
“ปัญหาครอบครัวนะคะ ฉันจะดูแลลูกให้ดีที่สุดค่ะ ฝากด้วยนะคะคุณหมอ”
“หมอจะดูแลให้ดีที่สุดค่ะ เดี๋ยวจะส่งคนไข้ไปห้องพักฟื้น เชิญญาติไปรอที่นั่นได้เลยค่ะ” พูดจบหมอสาวก็เดินกลับเข้าไปในห้อง อมราชะเง้อมองลูกผ่านกระจกห้องฉุกเฉิน หัวใจคนเป็นแม่เต้นคร่อมจังหวะ เมื่อรู้ว่ากำลังจะมีหลาน ถ้าเป็นเวลาปรกตินางคงดีใจมากกว่านี้ แต่นี่หลานมาเกิดตอนที่พ่อแม่ทะเลาะและจะหย่ากันทุกวัน
“แม่พี่ตวงท้อง...” สีตะลาพูดเหมือนคนละเมอ
“ให้ผมไปลากคอไอ้เลวนั่นมาขอโทษพี่ตวงไหมแม่” ศรันภพพูดขึ้นด้วยความโมโห
“ตกลงเป็นทนายความหรือเป็นนักเลงเราน่ะ”
สีตะลาว่าให้น้อง ที่ทำตัวกร่างเกินความพอดี
“แม่ว่าเรื่องนี้ให้พี่เขาเป็นคนตัดสินใจเองเถอะ
บางทีลูกอาจจะทำให้พี่ตวงคิดอะไรได้บ้าง” อมราบอกลูกไปอย่างนั้น ได้แต่หวังว่าชีวิตใหม่ที่กำลังจะลืมตาดูโลก จะช่วยเตือนสติให้คนเป็นแม่คิดอะไรได้บ้าง
“เตยก็หวังว่าอย่างนั้น เตยไม่อยากเห็นพี่ตวงเสียใจอีกแล้ว” สีตะลาเห็นด้วยกับแม่
“ไปที่ห้องพักฟื้นกันเถอะ ไปหาพี่ตวงกัน” ศรันภพชวนแม่และพี่ไปห้องพักฟื้น เพราะเป็นห่วงพี่สาวคนโต
ทันทีที่เห็นหน้าแม่ ตวงรักก็ร้องไห้พร้อมกับกางแขนออกเหมือนกับเด็กที่กำลังหลงทาง
“ แม่...แม่” อมราตรงเข้าไปกอดลูกสาว สีตะลาและศรันภพ เข้าไปกอดพี่สาวด้วยเช่นกัน
“แม่...หมอบอกว่าตวงท้อง ตวงกำลังจะมีลูก แม่...ตวงท้องนะแม่” สะอื้นไห้พร้อมกับกอดแม่ไว้แน่น เวลานี้แม่คือหลักในชีวิตของเธอ เข้าใจแล้วว่าความรักที่แม่มีให้เธอมากมายเพียงใด
“ตวงลูก แม่ดีใจด้วยนะลูก หนูต้องมีสตินะลูก หนูไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว มีใครอีกคนให้หนูต้องรักและห่วงใย” อมราเตือนสติลูก
“หนูบอกเรื่องลูกให้คุณรุจรู้หรือยัง”
“ไม่ค่ะ ไม่บอก แม่อย่าบอกรุจนะคะ รุจไม่ควรต้องรู้เรื่องนี้ ตวงจะหย่าค่ะ”
“ตวง/พี่ตวง” ทุกคนในห้องอุทานออกมาพร้อมกัน เมื่อได้ยินประโยคนี้ของเธอ
“ใจเย็น ๆ ก่อนลูกค่อย ๆ คิดนะ ตอนนี้หนูไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกแล้ว” อมราบอกกับลูกสาว ถ้าเป็นเมื่อก่อนนางคงดีใจมากที่ได้ยินประโยคนี้จากลูก แต่ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไปเพราะมีใครอีกคนเข้ามาในชีวิต
ถึงตวงรักจะคิดได้แต่เธอก็อยากให้ลูกทบทวนเรื่องนี้อีกครั้งเพราะไม่อยากให้หลานเป็นเด็กกำพร้า
“จะมีประโยชน์อะไรล่ะคะถ้าลูกต้องเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันทุกวัน แม่คิดว่าลูกจะมีความสุขเหรอคะ ที่ผ่านมาตวงพยายามแล้ว แต่รุจเขาไม่รักไม่ต้องการตวงเลย หย่ากันวันนี้ดีแล้วค่ะ เพราะรุจเขาอยากได้อิสระจากตวง”
“ยินดีด้วยนะพี่ตวง” ศรันภพบอกกับพี่สาว
“ยินดีเรื่องไหนก่อนตาม เรื่องหลานหรือเรื่องที่พี่จะหย่า”
“เอาจริง ๆ นะพี่ ทั้งสองอย่างนั่นแหละผมดีใจมากเลยในที่สุดพี่ตวงก็หลุดพ้นจากผู้ชายเลว ๆ คนนั้น”
“นี่แน่! พูดอะไรหัดคิดเสียบ้างนะ” สีตะลาฟาดฝ่ามือลงบนหลังน้อง เมื่อน้องไม่เก็บอาการ พี่จะหย่าเป็นเรื่องที่ดีก็จริง แต่ก็ควรคิดถึงจิตใจของพี่บ้าง
“หรือไม่จริง พี่เตยก็ดีใจไม่แพ้ผมหรอก” ศรันภพเถียงพี่สาวคนกลาง
“อย่าบอกนะว่าทุกคนรอวันนี้” ตวงรักถามน้อง ๆ ใบหน้าซีดจนไร้สีเลือดยิ้มออกมา เมื่อเห็นอาการของทุกคน ที่เป็นแบบนี้เพราะน้อง ๆ เป็นห่วงเธอมากและอยากเห็นเธอมีความสุข
“พี่ฝากเรื่องหย่าด้วยนะ ตามจัดการไปตามสมควรได้เลย เร็วเท่าไหร่ได้ยิ่งดี” ตวงรักบอกกับน้อง เป็นครั้งแรกที่เธอพูดคำว่าหย่าออกมาโดยไม่รู้สึกอะไร ไม่มีความเสียใจหรือเจ็บปวดอีกแล้ว ได้ยินชื่ออนิรุจเธอก็แทบอาเจียนออกมา นี่คืออาการของคนหลุดพ้นใช่หรือเปล่า แค่เธอหยุด ความสุขก็กลับมา เธอจะเลี้ยงลูกให้ดีที่สุด
“แน่ใจนะว่าหนูจะไม่เสียใจ” อมราถามลูกอีกครั้ง เพราะกลัวตวงรักเสียใจทีหลัง
“ไม่ค่ะแม่ ถ้าตวงบอกว่าดีใจ แม่จะเชื่อตวงไหมคะ”
"ไม่ต้องกลัวนะพี่ ผมกับแม่และพี่เตยจะช่วยพี่เลี้ยงหลานเอง” ศรันภพบอกกับพี่สาว
“ขอบใจนะ” ทันทีที่พี่สาวกางแขนออก สีตะลาและศรันภพก็กอดพี่สาวเอาไว้
“ขอบคุณนะที่อยู่ข้างพี่ เตย ตาม”
“เตยดีใจนะคะ เตยขอให้พี่ตวงมีความสุขมาก ๆ นะคะ”
“ดูหน้าพี่ตวงสิใสปิ๊งเลย แค่คิดว่าจะหย่า ความสุขก็ออกมาจนล้น”
“พอได้แล้วตาม”
“แม่ยินดีกับตวงด้วยนะลูก ทุก ๆ การตัดสินใจของตวง จะมีแม่อยู่ข้าง ๆ ลูกเสมอนะ” อมราบอกกับลูก
“ขอบคุณค่ะแม่ ตวงรู้แล้วค่ะว่าแม่รักตวงมากแค่ไหน”
“เรื่องหย่าให้ผมจัดการเลยใช่ไหมพี่” ศรันภพถามพี่สาวอีกครั้ง
“จัดการได้เลยค่ะคุณทนาย” ตวงรักบอกกับน้อง พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“พี่ตวงเป็นเคสหย่าเคสแรกเลยนะครับ พรุ่งนี้ผมเอาเอกสารไปให้อนิรุจ พร้อมกับคำอวยพร”
“อย่าเยอะนะตาม ทำตามที่พี่ตวงสั่งก็พอ” สีตะลาปรามน้อง
“รุจเขาคงดีใจ ที่รู้ว่าพี่ยอมหย่าให้เขา”
“จากหลักฐานที่เรามี เราฟ้องชู้ได้นะพี่ ยายวีนัสอะไรนั่นรวยมากนี่ น่าฟ้องเอาค่าขนมมาให้หลานนะครับ”
“แม่ว่าจบกันดี ๆ เถอะนะ คุณรุจก็ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของลูก” อมราบอกกับลูกสาว
“ค่ะแม่ ตวงก็อยากจบกับเขาดี ๆ ที่ผ่านมาตวงเป็นตัวถ่วงในชีวิตเขามากพอแล้ว ต่อไปนี้ตวงจะมีความสุขกับลูกค่ะ” มือบางลูบลงบนหน้าท้อง โชคดีแค่ไหนที่เธอรักษาลูกเอาไว้ได้
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยเตือนสติแม่” พูดกับคนในท้อง ทันทีที่รู้ว่าท้อง ตวงรักมีความสุขที่สุด ไม่เสียดายหรือรักอนิรุจอีกแล้ว ที่ผ่านมาเธอวิ่งตามเขามาทั้งชีวิต แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือน้ำตากับความเสียใจ ผู้ชายเลว ๆ อย่างอนิรุจไม่มีค่าให้เธอต้องเสียใจอีกแล้ว ชีวิตต่อจากนี้จะขอใช้กับลูก เธอจะเป็นแม่ที่ดี จะเลี้ยงเขาให้เป็นเด็กดี และเติบโตมาอย่างสวยงาม
