บทที่ 28 หอมฟัด (1)

“ดะ... เดี๋ยว”

ผมไม่สนใจฟังเสียงเธอ รีบช้อนตัวเธออุ้มขึ้นทั้งตัวแล้วพุ่งออกไปนอกประตูห้อง ลงลิฟต์ แล้วพาเธอซ้อนไปโรงพยาบาลแบบหูตาดับ เธอตะโกนเสียงสั่นว่าไม่ใช่ๆ ไรสักอย่าง แต่ผมไม่สนใจเลย

แต่พอมาถึงโรงพยาบาล ผมจะอุ้มเธอลงไม่ยอมให้เธอเดิน แต่ชูใจก็ร้องไห้จ้าออกมา

“ไอ้โหนบ้า!” เธอทุบไหล่ผมดังอั่ก ตอนน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ