บทที่ 106

คำพูดของแม่ลอยค้างอยู่ในอากาศราวกับปืนที่พร้อมจะลั่นไก และฉันรู้สึกได้ว่าร่างกายของฉันแข็งเกร็งไปทั้งตัว มือของฉันกำผ้าปูเตียงในโรงพยาบาลไว้แน่นจนข้อนิ้วขาวซีด

“แม่คะ เดี๋ยวค่ะ...” ฉันพูดแทรกขึ้น น้ำเสียงแข็งกร้าวกว่าที่ตั้งใจ “ทำไมแม่ถึงหยิบเรื่องนี้มาพูดตอนนี้ล่ะคะ”

ฉันรู้สึกได้ว่าหัวใจกำลังเต้น...