บทที่ 203

ทันทีที่ฉันก้าวเข้ามาในโถงทางเดิน ฉันก็เห็นเลสเตอร์

“โซเฟีย” น้ำเสียงของเขาแหบพร่าและสิ้นหวัง แขนข้างหนึ่งของเขายันกำแพงไว้ข้างศีรษะฉัน ส่วนมืออีกข้างก็บีบข้อมือฉันแน่น “เราต้องคุยกัน”

“ปล่อยฉันนะ เลสเตอร์” ฉันพยายามจะสะบัดตัวออก แต่เขากลับยิ่งบีบแน่นขึ้น

“ไม่ จนกว่าเธอจะฟังฉัน” ใบหน้าของเขาอยู่ห...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ