บทที่ 265

ร่างกายของฉันหนักอึ้งด้วยความอ่อนเพลีย เราสองคนแทบไม่ได้นอนกันทั้งคืน เพราะโซเฟียเอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายเรื่องเลสเตอร์ เด็กน่าสงสารคนนั้นสะอึกสะอื้นจนตาบวมเป่งแทบจะลืมไม่ขึ้น

ฉันกะพริบตาไล่ความง่วงที่ยังตกค้างอยู่ พลางคลำหามือถือบนเตียง พยายามไม่ให้รบกวนโซเฟียที่ขดตัวอยู่ข้าง ๆ ฉันเหมือนลูกหมาป่าตัวน้อ...