บทที่ 42

ฉันไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ฉันนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในห้องน้ำห้องนั้นจนคอแห้งผากและตาบวมเป่ง ห้องน้ำหรูหราของบริษัทสะท้อนเสียงหอบหายใจของฉันขณะที่ฉันพยายามรวบรวมสติแต่ก็ไม่สำเร็จ ทุกครั้งที่คิดว่าเริ่มควบคุมตัวเองได้ คลื่นแห่งความสิ้นหวังลูกใหม่ก็จะซัดเข้ามา และน้ำตาก็ไหลรินออกมาอีกครั้ง

แล้วเสียง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ