บทที่ 187 ในที่สุดเธอร้องไห้ในอ้อมแขนของเขาอย่างไม่มีการควบคุม

เซเลสต์รู้สึกหดหู่ เธออยากจะปลอบเขาให้รู้สึกดีขึ้นแต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน

เวลาไม่ได้รักษาทุกอย่าง บาดแผลบางอย่างเหมือนหนามที่ซ่อนอยู่ มองไม่เห็น แต่กำลังเน่าอยู่ข้างใน

เฮนรี่บอกให้เซเลสต์กลับไปก่อน บอกว่าเขาต้องการเวลาอยู่คนเดียว

เมื่อออฟฟิศว่างเปล่า เขาจุดบุหรี่ด้วยมือที่สั่นเทา แต่รีบดับมันอย...