บทที่ 2 พิจารณาสองล้านดอลลาร์นี้เป็นเงินกู้จากฉัน

ยามพลบค่ำวันถัดมา ในโถงทางเดินโรงพยาบาลที่เงียบสงบ เกรซนั่งกระสับกระส่ายจัดเสื้อผ้าของตัวเอง สายตาเหลือบมองคลาร่าที่กำลังร้อนรนอยู่ในห้องผ่าตัด แล้วก้มมองเช็คในมือตัวเอง

เธอรู้สึกกังวล จึงโทรหาเซเลสต์ ผู้ช่วยของเฮนรี่ หวังว่าจะติดต่อเฮนรี่ได้ แต่เซเลสต์ตัดบทเธอ บอกว่าเฮนรี่กำลังยุ่ง

คลาร่ารีบวิ่งมาหาเกรซ มือกำใบเสร็จที่ยับยู่ยี่ "ยังไง? เฮนรี่ว่าไง?"

เกรซก้มหน้า เสียงสั่น "เขายุ่ง ไม่ได้ตอบกลับมา"

ใบหน้าของคลาร่าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ "อะไรสำคัญกว่าชีวิตของเนธานล่ะ?"

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง คลาร่าก็เร่งเร้า "เกรซ เธอโทรหาเฮนรี่อีกครั้งได้ไหม? นี่ไม่ใช่เวลามาทะเลาะกับเขานะ ชีวิตพ่อของเธอกำลังอยู่ในอันตราย เราต้องการเงินด่วน ทำไมไม่ขอความช่วยเหลือจากเขาล่ะ? เธอก็เป็นภรรยาเขานะ"

"แล้ววันนี้ก็เป็นวันเกิดเธอด้วย" เธอเสริม

เกรซไม่ตอบ เพียงแค่จ้องมองข่าวบนจอภาพอิเล็กทรอนิกส์ในโถงทางเดิน

ประธานกลุ่มบริษัทมอนทากิวฟาร์มาซูติคอลได้จองสวนสนุกทั้งหมดเพื่อจุดพลุเพียงเพื่อทำให้เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งยิ้มได้ เพราะเธอเคยพูดว่าอยากดูพลุ

ภายใต้พลุที่สว่างไสว สวนสนุกทั้งหมดเต็มไปด้วยดอกไม้สดใส ในทะเลดอกไม้ ใต้พลุ เด็กสาวนั่งอยู่บนรถเข็น ยิ้มสดใส ขณะที่เฮนรี่ยืนอยู่ด้านหลังเธอ แบ่งปันช่วงเวลานั้น พลุส่องสว่างใบหน้าของพวกเขา ทำให้ดูเหมือนคู่ที่สมบูรณ์แบบ

สายตาของเฮนรี่อ่อนโยนมาก เป็นแววตาที่เกรซไม่เคยเห็นมาก่อน

เกรซรู้สึกหนาวเย็นในหัวใจ ยิ้มขมขื่น และก้มมองเช็คในมือ รู้สึกถึงคลื่นความขมขื่นที่ซัดเข้ามา แล้วเธอก็โทรหาเซเลสต์อีกครั้ง

น้ำเสียงของเซเลสต์เย็นชา "คุณนายมอนทากิว คุณต้องมีลายเซ็นของคุณเฮนรี่เพื่อใช้เช็คนี้"

"เหมือนกับเสื้อผ้าแบรนด์เนม กระเป๋า และเครื่องประดับของคุณ ต้องลงทะเบียนและเซ็นชื่อก่อนจึงจะใช้ได้" เธอพูดต่อ "ฉันส่งข้อความถึงคุณเฮนรี่แล้ว เขาจะเป็นคนตัดสินใจทุกอย่าง"

การโทรสิ้นสุดลง

คลาร่ากำหมัดแน่นด้วยความโกรธ และหลังจากเข้าใจสถานการณ์ ก็โมโหจัด "เฮนรี่ไปฮาร์โมนีซิตี้เพื่อไปหาเอโลดีอีกแล้วเหรอ?"

"แค่เพราะเธอเล่นไวโอลินแล้วปลุกเขาให้ตื่นงั้นเหรอ? เธอก็เล่นไวโอลินได้นะ แล้ววันนี้ก็เป็นวันเกิดของเธอ วันครบรอบแต่งงานของเธอ แต่เขายังอยู่กับเอโลดีอีก?" เธอเยาะ "คนที่ไม่รู้อาจคิดว่าเอโลดีเป็นภรรยาเขาซะอีก"

หลังจากคลาร่าระบายความโกรธ อารมณ์ของเกรซก็ยิ่งตกต่ำลงไปอีก ดวงตาของเธอเอ่อด้วยน้ำตา ร่างกายสั่นเทา

ตามสายตาของเธอไป คลาร่าเห็นบนทีวีว่าเฮนรี่เหลือบมองโทรศัพท์ของเขา ส่งข้อความ แล้วปิดเครื่อง และกลับไปดูพลุกับเอโลดีต่อ

เขาพูดอะไรบางอย่างกับเอโลดีด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ริมฝีปากของเขาเปล่งคำว่า "สวยไหม?"

ในขณะนั้น โทรศัพท์ของเกรซส่งเสียงดัง เธอหยิบมันขึ้นมาอย่างเหม่อลอย และเห็นข้อความจากเซเลสต์: [คุณเฮนรี่บอกว่า คุณควรรอจนกว่าเขาจะกลับมา]

คลาร่าตกตะลึง ไม่เข้าใจว่าทำไมเกรซซึ่งเป็นภรรยาของเฮนรี่ถึงสำคัญน้อยกว่าคนนอก แต่เพราะต้องการความช่วยเหลือ เธอจึงได้แต่ถอนหายใจ "เกรซ แต่นี่เป็นเรื่องชีวิตของพ่อเธอนะ"

เกรซไม่พูดอะไรสักคำ มือที่กำเป็นหมัดสั่นเทา น้ำตาไหลลงมาตามแก้ม

ในดวงตาของเธอสะท้อนภาพของคนสองคนที่อยู่ใต้ดอกไม้ไฟ เธอพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน "ดอกไม้ไฟพวกนี้คงราคาแพงมากใช่ไหม"

คลาร่าไม่เข้าใจความหมายของเธอ

เกรซเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อ มองไปที่สิ่งเดียวบนตัวเธอที่ไม่ต้องลงทะเบียนหรือรายงาน สิ่งที่เป็นของเธอจริงๆ

แหวนแต่งงานบนนิ้วของเธอ

ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ เธอรู้สึกว่าตัวเองช่างน่าสมเพชในฐานะคุณนายมอนทากิว

วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ วันครบรอบแต่งงาน และเป็นเวลาที่พ่อของเธอต้องการเงินอย่างเร่งด่วนเพื่อช่วยชีวิต แต่เฮนรี่สามีของเธอที่รู้เรื่องทั้งหมดนี้ กลับอยู่ไกลถึงฮาร์โมนี่ซิตี้ จองสวนสนุกทั้งสวนเพื่อดูดอกไม้ไฟกับเอโลดี้

บรรยากาศเย็นชาของระเบียงทางเดินดูเหมือนจะแทงทะลุหัวใจเธอ หลังจากผ่านไปสักพัก เธอถอดแหวนแต่งงานออก "คลาร่า เอาแหวนไปขาย มันน่าจะพอจ่ายค่าผ่าตัดของพ่อฉัน"

คลาร่าตกใจ "เธอจะขายแหวน! เธอรู้ไหมว่านั่นหมายถึงอะไร"

เกรซเรียบเสื้อผ้าที่ยับให้เรียบร้อย ระเบียงทางเดินที่เงียบสงัดมีเพียงเสียงฝีเท้าของเธอที่ทั้งน่าสังเวชและโดดเดี่ยว

"คลาร่า ฉันรู้ว่ามันหมายถึงอะไร ขายมันเถอะ ฉันต้องการหย่ากับเฮนรี่" เสียงเย็นชาของเธอก้องไปทั่วระเบียงทางเดินที่เงียบสงัด

คลาร่ามองเกรซด้วยสีหน้าตกใจ นี่ยังเป็นเกรซที่อ่อนโยนคนเดิมที่เธอรู้จักหรือเปล่า

ในตอนนั้น มีเสียงฝีเท้าอีกชุดหนึ่งดังมาจากปลายระเบียงทางเดิน เกรซที่กำลังจมอยู่กับความคิดเดินชนเข้ากับร่างสูงโดยไม่ตั้งใจ

ลูคัส ฟิตซ์วิลเลียม ยื่นมือออกไปรับร่างของเกรซที่กำลังล้ม เขาจับแขนของเธอเบาๆ รู้สึกถึงความเปราะบางและอ่อนนุ่มที่ผสมผสานกันอย่างน่าประหลาดใจ

เกรซทรงตัวได้ เงยหน้ามองเขา แล้วรีบดึงแขนออก เธอก้มหน้าพึมพำ "ขอโทษค่ะ" ก้าวเท้าจะเดินจากไป แต่ลูคัสก้าวมาขวางทางเธอไว้

เกรซงุนงง แล้วได้ยินเสียงที่คุ้นหูและมีเสน่ห์ "เธอลืมฉันไปแล้วหรือในเวลาแค่ไม่กี่ปี"

เสียงนั้นกระตุ้นความทรงจำในตัวเกรซ แต่ใบหน้าตรงหน้ากลับดูแปลกหน้า "คุณเป็นใคร" เธอถาม ความสงสัยแทรกเข้ามาในน้ำเสียง

ลูคัสหัวเราะกับสีหน้างุนงงของเธอ ไม่คาดคิดว่าเกรซจะจำเขาไม่ได้ เขาตัดสินใจเล่นตาม "ฉันเป็นคนที่พ่อของเธอเคยช่วยเหลือ เป็นคำแนะนำของเขาที่ทำให้ฉันประสบความสำเร็จในวันนี้ เราเคยเจอกันครั้งหนึ่ง"

สายตาของเขาเลื่อนไปที่คลาร่า อธิบาย "ฉันได้ยินว่าคุณเนธานมีปัญหา ฉันเลยมา"

เขาหยิบบัตรธนาคารออกมาจากกระเป๋า ไม่สนใจการปฏิเสธของเกรซ แล้ววางมันลงในมือของเธอ "นี่คือเงินสองล้านดอลลาร์ รหัสคือวันเกิดของเธอ น่าจะพอสำหรับค่าผ่าตัดของคุณเนธาน"

"ส่วนค่าใช้จ่ายที่จะตามมา ถ้าเธอต้องการ ก็แค่มาหาฉัน" เขาส่งกระดาษที่มีเบอร์โทรศัพท์ให้ "นี่คือเบอร์ของฉัน ถ้าต้องการอะไร โทรหาฉันได้เลย"

ลูคัสมองเกรซด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เกรซเคยเห็นสายตาแบบนี้มาก่อน เมื่อกี้บนหน้าจอ เฮนรี่มองเอโลดี้ด้วยสายตาแบบเดียวกัน

เกรซรู้ว่าเนธานต้องการค่าผ่าตัดอย่างเร่งด่วน และจากน้ำเสียงของลูคัส ดูไม่เหมือนเป็นเรื่องหลอกลวง เธอจึงพยักหน้า รู้สึกขอบคุณ "ฉันจะถือว่าเงินนี้เป็นเงินกู้ ฉันจะคืนให้คุณภายในสามวัน"