บทที่ 5 บทที่ 5.

“ไม่เป็นไรแก แค่ก้นระบมนิดหน่อย” เธอตอบพลางชำเลืองมาที่ตัวต้นเหตุที่ยืนทำเป็นทองไม่รู้ร้อนตรงหน้าและเธอก็เริ่มจะมองเห็นโครงหน้าของคนที่เธอชนจนล้มกระเด็นได้อย่างชัดเจนขึ้น

เขาเป็นผู้ชาย ก็แหงล่ะผู้หญิงที่ไหนจะร่างใหญ่โตแล้วก็แข็งแกร่งขนาดที่วิ่งชนแล้วเรากระเด็นเหมือนสิ่งของได้เล่า ชายหนุ่มตรงหน้านี้น่าจะมีอายุราวสามสิบต้นๆ หรืออาจจะมากกว่านั้น ใบหน้าเหลี่ยมดูแกร่งด้วยคางบึกบึนมีรอยบุ๋มและเคราเขียวครึ้มเพราะเจ้าตัวจงใจหรือไม่ได้ได้โกนก็สุดจะเดา ดวงตาคมสีน้ำเงินเข้มแทบจะเป็นดำคมกริบ จมูกโด่งสวยเป็นสันงดงามจนน่าอิจฉา ผมสีเข้มยาวระต้นคออย่างไม่เป็นระเบียบมากนักแต่รวมๆ แล้วเขาดูดีมากทีเดียว (ไม่ใช่แค่ดูดีแต่เข้าขั้นหล่อเลยล่ะ หญิงสาวแอบคิดในใจ) หากไม่ติดว่าความขัดเคืองยามที่เห็นแววตาคมที่มองมาที่เธออย่างเย็นชา และติดแววตำหนิกลายๆ มันทำให้เลือดในกายเธอประทุปุดๆ ได้เหมือนกันแต่เป็นความขัดใจใช่เขินอาย อรุณนารีตวัดสายตาอย่างหงุดหงิดให้คนตัวโตตรงหน้า ยิ่งเห็นสายตาที่ตอนนี้เหมือนสายตาของผู้ใหญ่ที่มองเด็กตัวเล็กๆ ที่หนีมาเล่นซนแล้วหกล้มและพาลฟาดงวงฟาดงา

“ขอโทษนะคะคุณ ต้องการต้นไม่หรือดอกไม้คะ ที่ร้านเรามีให้เลือกหลากหลายนะคะ”

เนตรนาราเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหน้างอๆ ของเพื่อนตัวเล็ก ที่นานๆ ทีเธอจะเห็นอรุณนารีมีอารมณ์โกรธ

“ครับ ผมมาดูต้นไม้เพื่อเอาไปแต่งสวนที่บ้านพัก ได้ยินเพื่อนบอกว่าที่นี่ต้นไม้ดอกไม้สวย เจ้าของร้านนิสัยดีน่ารักและมีทีมแต่งสวนที่ยอดเยี่ยม ผมเลยแวะมา” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงห้าวทุ้ม ไม่เชิงกระด้างแต่ก็ไม่นุ่มนวล

“เอ่อแล้วคุณ...”

“ผมชื่อเหมันต์ เหมันต์ หิรัญวารินทร์ เรียกผมว่า มาร์คก็ได้ครับ”

เขาเอ่ยแนะนำตัวอย่างง่ายๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่เกิดขึ้นบ่อยนักสำหรับ นายหัวเหมันต์ หิรัญวารินทร์ จะเอ่ยปากแนะนำตัวกับหญิงสาวแปลกหน้าก่อน แต่เพราะเหตุใดมิอาจรู้ได้เขารู้สึกว่าหญิงสาวตรงหน้าทั้งสองคนโดยเฉพาะคนผมสั้นปราดเปรียวเธอดูน่าพูดคุยและเป็นผู้ใหญ่มากกว่าคนตัวเล็กที่ตอนนี้ใบหน้าน่ารักเริ่มงอง้ำ หรือจะด้วยความปลอดโปร่งและผ่อนคลาย นับแต่ย่างก้าวเข้ามาในบริเวณร้านต้นไม้แห่งนี้ อาจเป็นเพราะความร่มรื่นและกลิ่นกรุ่นหอมของกาแฟ ผสมผสานกับกลิ่นหอมของดอกไม้ในที่แห่งนี้

“จริงเหรอคะคุณมาร์คที่ว่าเจ้าของน่ารักนิสัยดีและทีมงานเยี่ยม ฉันเนตรนารานะคะเรียกเนตรก็ได้ แล้วนี่ยัยแมงค่ะชื่อเต็มๆ คือแมงปอค่ะ เจ้าของร้านนี้ค่ะ”

เนตรนาราเอ่ยอย่างตื่นเต้นทันทีที่ได้รับคำชมเชยถึงทีมงานแต่งสวน แหมก็เธอนี่แหละหัวหน้าทีมงานที่ว่านั่น

“ยัยเนตร!!!” อรุณนารีหยิกเพื่อนตัวแสบอย่างเคืองๆ แหมทีตัวเองแนะนำเสียดิบดี

“โอ้ย หยิกฉันทำไม่อ่ะแก เจ็บนะ แหะๆ โทษทีนะคะคุณมาร์ค นี่อรุณนารีหรือแมงปอค่ะเป็นเจ้าของร้านแสนน่ารัก” เนตรนาราเอ่ยแนะนำ ในขณะที่ที่เป็นเจ้าของร้านแสนน่ารักนั้น ยืนกอดอกหน้าตูมบอกบุญไม่รับ

“คุณมาร์คต้องการสวนแบบไหนแล้วต้นอะไรบ้างคะ เดี๋ยวเชิญทางนี้เลยนะคะ”

เนตรนาราไม่สนใจเพื่อนรักแล้วในเวลานี้เพราะตอนนี้เธอมีลูกค้าที่น่าจะเป็นรายใหญ่มาเยื่ยมเยือนถึงร้าน ดังนั้นเธอจึงจะพลาดโอกาสนำเสนอผลงานและปิดการขายลูกค้ารายนี้ให้ได้ แล้วเนตรนาราก็เดินนำหน้าชายหนุ่มที่มีนามว่า คุณมาร์ค ไปยังเรือนปีกไม้ทันทีอย่างลิงโลด ปล่อยให้คนตัวเล็กยอนมองตามด้วยความขุ่นเคือง

“เฮ้ย ยัยเนตร แกทิ้งฉันเฉยเลยเหรอ”

อรุณนารีร้องขึ้นอย่างขัดเคืองเมื่อเห็นเพื่อนรักชักชวนชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ไปยังมุมที่จัดไว้เป็นออฟฟิศทำงานกลายๆ ของร้านอย่างไม่สนใจเธอ หญิงสาวก็ได้แต่ยืนกระฟัดกระเฟียดอยู่อย่างนั้นด้วยน้อยใจเพื่อนรักที่เห็นลูกค้าสำคัญเสมอช่างงกจริงๆ ยัยหมวยมหาภัย

เรือนปีกไม้หลังน้อยที่เนตรนาราเป็นคนออกแบบและหาวัสดุอุปกรณ์มาสร้างเองนั้นเป็นเรือนปีกไม้ขนาดกระทัดรัดแบ่งเป็นสองส่วนด้วยกันคือส่วนที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวนั้นจะเป็นห้องโล่งกว้างมีเตียงโบราญสี่เสาขนาดหกฟุตอยู่กลางห้องและมีโต๊ะเครื่องแป้งและตู้เสื้อผ้าแบบเก๋ๆ และทีวี LCD บนชั้นวางที่ทำจากกระจกใสสวยแปลกตา ห้องนี้อรุณนารีและเนตรนารามักจะมานอนพักอยู่ที่ร้านเมื่อมีงานแต่งสวนแบบเร่งด่วนหรืองานพิเศษๆ เช่นแต่งสวนประดับในงานแต่งงาน เพราะต้องอยู่คัดเลือกต้นไม้ดอกไม้ตลอดจนออกแบบสวนตามที่ลูกค้าต้องการและที่เรือนปีกไม้นี้ก็เปรียบเสมือนบ้านหลังที่สองของพวกเธอ