บทที่ 13 ผมขอโทษ

ราเชนทร์วางคนในอ้อมแขนลงบนที่นอนหนานุ่มอย่างเบามือ ตาคู่คมมองดวงหน้าหวานซีดเผือด มองเรื่อยไปตามเนื้อตัวเขียวช้ำ เขาผิดเองที่พาเธอมา จนเธอได้รับอันตราย ภูดิศน่าจะเมตตาบ้าง เธอก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไม่มีทางสู้ มือแกร่งบิดผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆ แล้วเช็ดลงบนใบหน้าเนียนอย่างเบามือ ลากเรื่อยไปตามลำคอระหง ตา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ