บทที่ 47 อยู่กับผมนะครับ

"ไม่พูดแบบนี้นะครับ อย่าคิดแบบนี้อีก คุณคือแม่ที่ดีที่สุด" มือหนาลูบลงบนกลุ่มผมนุ่มสลวย ปลุกปลอบ

คนที่ยังสะอื้นอยู่กับอกของเขา

"ฉันขอโทษนะคะที่มารบกวนเวลาทำงานของคุณ ฉันกลับก่อนดีกว่า" เมื่อร้องไห้จนพอใจอิงวราก็ได้สติ ร่างอวบผละออกจากอ้อมแขนเขา แต่ภูดิศยังกอดเธอไว้

อย่างนั้น

"ไม่กลับได้ไหมครับ อ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ