บทที่ 7 ที่อันตราย

แกรกๆๆ

"เป็นอะไรเนี่ย เมื่อเช้ายังดีๆอยู่เลย" อิงวราบ่นเมื่ออยู่ๆรถยนต์ก็สตาร์ทไม่ติด เมื่อเช้าตอนขับออกมาจากบ้านยังดีๆอยู่เลย ถอนหายใจก่อนจะพลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา วันนี้เธอมีนัดกับลูกค้าคนสำคัญที่โรงแรมแห่งนี้ หลังจากคุยงานเสร็จก็แยกกับเลขาที่ลานจอดรถ เพราะได้เวลาเลิกงานพอดี แต่รถเธอมาสตาร์ทไม่ติดซะงั้น ฝนก็กำลังจะตก มีอะไรซวยไปกว่านี้อีกไหม

'บริการฝากหมายเลขโทรกลับ'

หยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหาคนรัก ก็มีเพียงเสียงฝากหมายเลขโทรกลับ ถอนหายใจให้ตัวเอง เมื่อพักนี้ยุทธนาปิดมือถือบ่อย และทำตัวห่างเหินขึ้นทุกวัน ที่เป็นแบบนี้เพราะเขารู้อะไรมาหรือเปล่า เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หัวใจก็ร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ลองทบทวนเรื่องราวระหว่างเธอกับเขา พักนี้ยุทธนาเปลี่ยนไปจริงๆ เขามักจะผิดนัดและไม่มาหาเธอเหมือนเมื่อก่อน

ก๊อกๆๆๆ

ความคิดในหัวต้องสะดุดลง เมื่อมีคนมาเคาะกระจกรถ

"คะ...คุณ!" ร้องออกมาด้วยความตกใจ ตากลมโตกะพริบถี่ๆ เมื่อเห็นราเชนทร์กับลูกน้องกลุ่มใหญ่ ยืนล้อมรถเธอเอาไว้

"รถเสียเหรอครับ" เสียงห้าวทุ้มเอ่ยถาม รู้สึกขัดใจเมื่อคนในรถไม่ระวังตัวเลยสักนิด เพราะทันทีที่เขาเคาะกระจก เธอก็เปิดประตูลงมาโดยไม่สังเกตอะไรเลย นี่ถ้าเขาเป็นพวกมิจฉาชีพ เธอจะทำอย่างไร

"คะ...คือ" อิงวราหาเสียงตัวเองไม่เจอ เมื่อสบกับตาคมเข้มของเขา เธอแน่ใจว่าทันได้เห็นความไม่พอใจในดวงตาคู่นั้น ก่อนที่เจ้าของจะปรับให้เป็นปกติ เมื่อจ้องตากับเธอ

"ลงมาเดี๋ยวผมไปส่ง" ราเชนทร์ไม่อ้อมค้อม เพราะมีเวลาไม่มาก

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันเรียกช่างมาดูก็ได้ ขอบคุณมากนะคะ" นี่เป็นทางออกที่ดีที่สุด เพราะเธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก

"ว้าย!!" ไม่มีคำพูดหลุดออกมาจากปากของคนที่ยืนอยู่ข้างรถ มีเพียงมือแกร่งที่คว้าลงมาบนข้อมือบาง แล้วกระชากเธอลงมาจากรถ ก่อนจะพาเดินไปที่รถของเขา ลูกน้องที่อยู่บริเวณนั้นเดินตามไปห่างๆ ใหญ่สั่งให้คนดูแลรถของเธอ ก่อนจะเดินตามเจ้านายไปเป็นคนสุดท้าย สาเหตุที่รถของเธอสตาร์ทไม่ติด ก็เพราะคำสั่งเจ้านาย ไม่รู้ว่าราเชนทร์กำลังคิดอะไรอยู่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเข้ามาวุ่นวายกับเธอ ใหญ่คิดอย่างห่วงใย เมื่อเธอก็มีสถานะเป็นผู้หญิงต้องห้ามไปแล้ว

"คุณ ปล่อยนะ!" มือบางแกะมือหนาออกจากแขน บิดข้อมือไปมาเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม พยายามขืนตัวเองเอาไว้ เมื่อถูกลากมาตามทาง ราเชนทร์ไม่พูดอะไร ชายหนุ่มโยนเธอเข้าไปในรถ ที่มีลูกน้องเปิดประตูไว้รอ

"ว้าย!" อิงวราร้องลั่น ร่างบางถลาเข้าไปในรถตามแรงเหวี่ยง โดยมีร่างสูงใหญ่ตามเข้าไปติดๆ พยายามเปิดประตูรถอีกฝั่ง แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อมันเป็นระบบล็อคอัตโนมัติ ร่างบางกระเถิบไปจนชิดประตู เมื่อรถเคลื่อนตัวออกมาจากลานจอดรถ ราเชนทร์มองการกระทำของเธออย่างขบขัน นั่งตัวลีบจนแทบจะสิงเข้าไปอยู่ในประตูอีกฝั่ง ไม่เมื่อยก็ให้มันรู้ไป

"ไปส่งฉันที่บ้านนะคะ" บอกเมื่อเขาหันมามองหน้าเธอ ราเชนทร์ไม่ตอบคำถามอีกตามเคย ตาคู่คมมองหน้าจอมือถือ เมื่อมีสายเรียกเข้า

"ไปบ่อน" เสียงห้าวทุ้มเอ่ยบอกกับคนขับ เมื่อกดวางสาย อิงวราตาโตเมื่อได้ยินคำพูดของเขา อะไรคือบ่อนแล้วเขาจะพาเธอไปด้วยไหม

"ส่งฉันที่ท่ารถเมล์ก็ได้ค่ะ" บอกกับเขาเมื่อไม่อยากติดรถเขาไปไหนทั้งนั้น เขาบอกว่าจะไปส่งที่บ้าน แต่ถ้าเขามีธุระเธอก็จะกลับเอง ไม่มีเสียงตอบมีเพียงเสียงหัวใจของเธอที่เต้นระส่ำ กลิ่นน้ำหอมราคาแพงลอยมาเข้าจมูก ภาพเหตุการณ์คืนนั้นลอยเข้ามาในหัว แม้จะเลือนลางแต่รสสัมผัสกลับชัดเจน ตากลมโตลอบมองซีกหน้าด้านข้างของเขา ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ เป็นเขาจริงๆหรืออิงวราถามตัวเองในใจ ก่อนจะหันไปมองข้างทาง ฝนกำลังจะตกทั่วบริเวณมืดครึ้มไปหมด ไม่ต่างจากสิ่งที่เธอกำลังเจออยู่ บรรยากาศในรถอึมครึมจนดูน่ากลัว

เวลาผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง เมื่อรถคันหรูขับเข้ามาจอดใต้อาคารหลังใหญ่ ราเชนทร์เปิดประตูลงไปทันทีที่รถจอดสนิท อิงวรามองซ้ายมองขวาเพราะไม่คุ้นกับสถานที่นี้เลยสักนิด เขาพาเธอมาที่ไหนกัน

"นายใหญ่รออยู่บนห้องครับ" ลูกน้องที่ยืนอยู่บริเวณนั้นรายงาน ก่อนจะมองเลยไปที่หญิงสาว

"นายไม่ชอบให้พาคนนอกเข้ามานะครับ"

"เดี๋ยวกูจัดการเอง" ราเชนทร์บอกก่อนจะเรียกลูกน้องของตัวเองมาสั่งงาน

"พาขึ้นไปบนห้อง แล้วเฝ้าเอาไว้ให้ดี" สั่งลูกน้องก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน คนได้รับคำสั่งถอนหายใจ ไม่มีพื้นที่สักตารางเมตรที่เป็นความลับ อย่าว่าแต่คนเลย แมลงสักตัวยังหลุดรอดสายตาของภูดิศไปไม่ได้ ราเชนทร์เสี่ยงเกินไปแล้ว แม้จะให้พาเธอไปไว้ในพื้นที่ส่วนตัวของเขาก็ตาม

อิงวรามองตามแผ่นหลังกว้างไปจนลับตา ในหัวมึนงงไปหมด ไม่เข้าใจว่าเขาพาเธอมาด้วยทำไม ที่นี่ดูลึกลับซับซ้อนและน่ากลัวที่สุด

"เชิญครับ" ผู้ชายชุดดำที่เขาเรียกไปสั่งงาน

ผายมือให้เธอ ก่อนจะเดินนำเธอไปอีกทาง

"จะพาฉันไปไหนคะ" ถามเพราะอยากรู้คำตอบ

แต่ได้กลับมาแค่ความเงียบ หญิงสาวตั้งสติมองหาทางหนีทีไล่ เมื่อเข้ามายืนในลิฟต์กับเขาคนนั้น ราเชนทร์เป็นใครกันแน่ ทำไมเขาถึงได้ดูน่ากลัวขนาดนี้ ภายใต้ความเย็นชาและเงียบขรึม อิงวราสัมผัสได้ถึงความอำมหิตในสายตาของเขา