บทที่ 9 บทที่ 7 จบในครั้งเดียว!

บทที่ 7 จบในครั้งเดียว!

มือหนาควานหาร่างนุ่มนิ่มที่นอนกอดก่ายตลอดเช้า...ก่อนดวงตาคมเข้มจะกะพริบปรับม่านตาเพื่อรับแสง ไม่รู้กี่โมงกี่ยามแล้ว แต่ห้องเขาจะกลางวันกลางคืนก็มืดเหมือนกัน เขาเอื้อมมือไปสุดความยาว...ก่อนจะพบกับความว่างเปล่า

“ลูกศร...” เสียงแหบแห้งเอ่ยเรียกชื่อหญิงสาว และหยัดกายขึ้นนั่งพิงหั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ