บทที่ 104 สายลมแห่งความคิดถึง

วายุขยับตัวลุกขึ้นยืน ลริณาก็ขยับตัว ร่างบางเซนิดหนึ่ง มือใหญ่จึงรีบเอื้อมมาจับแขนช่วยพยุง

"จับแขนไว้สิ"

เขาเอ่ยบอก ลริณาไม่ยอมจับเพราะเดินเองได้ แต่เขาก็ดึงมือไปสอดให้ควงแขนจนได้ จากนั้นก็พาเดินไปยังลิฟต์เพื่อไปยังร้านอาหารข้างล่าง

พิณตะวันเดินห่างไปจากหน้าห้องผ่าตัดเพื่อโทรศัพท์หานายหัว

"ตอนนี้ตะว...