บทที่ 107 สายลมแห่งความคิดถึง

"ไปกันเถอะ" เขาเอ่ยชวนเบาๆ จากนั้นก็จูงมือลริณาเดินออกจากประตูไป

พิณตะวันเดินไปยืนใกล้เตียงคนป่วย เธอสวมชุดสีฟ้าของโรงพยาบาล ใบหน้าซีดเผือด ศีรษะที่ผ้าพันโดยรอบ ตรงแขนซ้ายและขาซ้ายเข้าเฝือกเอาไว้ ใบหน้าที่ยังมีเค้าแห่งความงามชัดเจน...พิณตะวันรู้สึกใจคอห่อเหี่ยวที่เห็นสภาพของคนป่วย เอื้อมมือไปแตะที่ห...