บทที่ 67 เธอมันก็แค่ฆาตกร

“ทำไมวันนั้นฉันต้องเป็นคนไปช่วยคุณด้วย”

ในวันที่ท้องฟ้ามืดมัว และลมฝนรุนแรง เด็กหนุ่มคนนั้นยืนนิ่งอยู่ริมตึก สีหน้าท่าทางของเขาแน่วแน่จริงจังที่จะทิ้งตัวลงไปยังเบื้องล่าง เธอเห็นเขาเข้าพอดี ตอนนั้นคิดอะไรไม่ทัน จึงวิ่งเข้าไปสวมกอดเขาไว้แน่น

“เฮ๊ย! อะไรเนี่ย ปล่อยนะ!”

“นายจะกระโดดเหรอ”

“ยุ่งอะไรด...