บทที่ 19 19

มีนาร่ำร้องขณะเขาจับข้อมือของเธอไว้ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าหญิงสาวไม่มีวันหนีไปไหน เธอไม่เคยเกิดความรู้สึกแบบนี้มาก่อน ความสุขสมเหมือนน้ำล้นปรี่ที่พุ่งขึ้นมาบนแผ่นดินแห้งขอด และหญิงสาวก็รู้สึกถึงตัวเองที่ไวต่อการสัมผัสนั้นมาก ออกจะมากเกินไปด้วยซ้ำเมื่อแพนตี้ของเธอเริ่มมีรอยเปียกชื้นด้วยหยาดแห่งความชุ่มฉ่ำกำ...