บทที่ 37 37

เขาพูดแล้วก็ยิ้ม ถ้าเธอยังเกลียดเขาเหมือนเมื่อก่อนก็อาจฉวยจังหวะแบบนี้หนีไปเสียแล้ว แต่มีนากลับเต็มใจให้ร่างสูงใหญ่ช้อนตัวเธอไว้ในอ้อมแขนก่อนจะพาเธอเข้าไปในห้องของเขาซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นห้องเพื่อนสนิทของเธอ

ในห้องกว้างขนาดอยู่คนเดียวมีแสงไฟนวลสลัวที่หัวเตียง เธอไม่ได้เข้ามาในห้องนี้นานแล้วตั้งแต่ป...