บทที่ 2 เกลียดตัวกินไข่ […เมื่ออดีต]

อิฐยืนกำหมัดแน่น เขาอยากจะชกหน้าแม่นี้นัก เธอลอยหน้าลอยตาใส่เขา เขารังเกียจความหน้าด้านหน้าทนของแม่ลูกคู่นี้ ที่เข้ามาเสวยสุขในบ้านที่พ่อกับแม่เขาลำบากลำบนสร้างขึ้นมา เขาเสียใจยิ่งนักเมื่อทุกอย่างมันลงตัวและดีขึ้นแม่เขาก็ดันมาตายไป หลังจากสิ่งที่ท่านได้สร้างมาอย่างยากลำบากเจริญรุ่งเรือง ท่านมีชีวิตบนความสบายได้แค่นิดเดียวเท่านั้น แล้วมันถูกต้องแล้วเหรอที่พ่อจะเอาเงินทองทรัพย์สินที่แม่เขาเหนื่อยยากลำบากมาทั้งชีวิตมาปรนเปรอสองแม่ลูกนี้

อิฐรู้สึกคับแค้นใจอย่างมาก ยิ่งเขาทำอะไรไม่ได้มากกว่าแค่ด่าทอ และดูเหมือนคำด่าทอก็ไร้ประโยชน์ที่จะให้สองแม่ลูกนี้สำนึก เขาก็ยิ่งหงุดหงิด

อุ้ย! แก้วตาร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเธอกำลังจะเดินเข้าห้องนอนของตน แต่เธอก็ถูกดันจากใครที่ไม่ใช่ใครอื่น

“นี่! เข้ามาในห้องฉันทำไม!!!” แก้วตาตวาดเสียงดัง และพยายามที่จะดึงแขนของตัวเองออกมาจากการเกาะกุมที่ใช้แรงมากเกินความจำเป็นของเขาออก  ในขณะที่เขากำลังปิดประตูและล็อคอย่างเสร็จสรรพ

“บ้านฉัน จะไปที่ไหนก็ได้”

“ไอ้บ้า! ปล่อยฉันนะ” แก้วตาแสดงให้อิฐเห็นว่าเธอขยะแขยงเขาเหลือเกิน

ฮาฮาฮา “กลัวเหรอ ดีแล้ว ที่เธอต้องกลัว” แก้วตาเม้มปากแน่น ข้อมือเธอแดงและเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ

“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน คุกคือบ้านของแก” แก้วตาขู่กลับ และเธอกำลังถอยหลังอย่างช้าๆ แม้ข้อมือเธอจะถูกบีบรัดจนเจ็บไปหมดแล้วก็ตาม

“โง่จริงๆ สมองมีเหรอเปล่า นั่นพ่อของฉันนะ ลองคิดในมุมกลับกันสิ   ถ้าเธอทำอะไรผิด แม่เธอจะทำร้ายเธอลงคอเหรอ แม้เธอจะพึ่งฆ่าคนมา แม่เธอจะไปแจ้งตำรวจมั้ย”  แก้วตาเบิกตากว้าง น้ำลายจู่ๆ ก็ถูกกลืนอย่างยากลำบาก    “ดีไม่ดีคงช่วยกันปกปิดเสียมากกว่า”

อื้ม! แก้วตาหน้าซีดเมื่อมือของเขา เลื่อนมากอบกุมที่ลำคอเธออย่างรวดเร็ว มือเล็กพยายามที่จะดึงมือเขาออก เขาสูงกว่าเธอมาก ตัวเธอกำลังลอยขึ้นจากพื้น

โอ้ย! ตุบ! อิฐร้องออกมาเมื่อแก้วตาเตะเขา ทำให้เขาทำเธอหลุดมือ เธอล้มไปกองกับพื้นในทันที

อะอะอะ แก้วตาหอบหายใจและไอ เธอหายใจติดขัด แต่เธอก็ไม่เสียเวลานั่งหายใจอยู่นานสายตาเธอมองไปที่ประตูทางออกสองมือรีบตะเกียกตะกายเพื่อจะออกไปทันที

อื้ม! พรึ่บ! แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ขยับ ข้อเท้าเธอก็ถูกคว้าไว้ “ไม่นะ ปล่อยฉันนะ” แก้วตาตวาดร้องเสียงดัง เธอหวังว่าจะมีใครสักคนผ่านมาได้ยิน

กรี๊ดดดดด แก้วตากรีดร้องลั่น เมื่อเสื้อนักศึกษาถูกกระชากอย่างแรง กระดุมเสื้อกระเด็นกระดอนไปคนละทิศคนละทาง อิฐไม่แยแสว่าเนื้อผ้าจะเสียดสีบาดผิวบางจนแดงถลอกอย่างเห็นได้ชัดมากมายเพียงไร เขายังคงกระชากต่อจนมันขาดไม่มีชิ้นดี

หึหึหึ “ฉันในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง ยอมรับว่าเธอก็สวยดีนะ ถ้าสันดานไม่หยาบช้า เธอก็จะดูสูงส่งขึ้นมานิดหนึ่งในสายตาของฉัน”

“ไอ้เลว! ปล่อยฉันนะ อย่ามาแตะต้องฉันนะ”

ฮาฮาฮา “เธอคิดเหรอว่าฉันอยากจะแตะเธอนัก ฉันก็แค่อยากจะสั่งสอนให้เธอรู้ว่าอย่ามาปากดีกับคนอย่างฉัน” อิฐขึ้นนั่งคร่อมร่างบางที่นอนอยู่บนพื้น

กรี๊ดดดดด แก้วตากรีดร้องเมื่อเขากระชากบราเธอออก เผยอกอวบเนินเนื้อขาวเนียนยอดเกสรสีชมพูเปล่งปลั่งตามวัยสาว

ฮืออออออ “เต็มมือดีชะมัด” อิฐบีบเคล้นอย่างแรง แก้วตาน้ำตาไหลพราก เธอรังเกียจผู้ชายคนนี้ ขยะแขยงเขา จนแทบอ๊วก!!!!

“ไอ้เลว เอามือแกออกไปเลยนะ ฮือออออ ฉันเกลียดแก ขยะแขยงแก ผู้ชายอย่างแกไปใส่กระโปรงเถอะ ดีแต่รังแกผู้หญิง...ฮือออออ” แก้วตาด่าทอและพยายามจะปกป้องตัวเอง แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ อิฐใช้มือเดียวของเขากอบกุมข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้ได้อย่างง่ายดาย ส่วนอีกมือเขาก็บีบเคล้นหยอกล้อเต้าเต่งอวบอึ๋มที่ไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อน จนเธอรู้สึกวาบหวามอย่างช่วยไม่ได้

“เคลิ้มเร็วชะมัด ใจง่ายสิ้นดี” อิฐขยับอีกครั้งและยกร่างเกือบเปลือยของเธอโยนไปบนเตียงกว้างทันที พร้อมกับนำพาตัวเองติดตามไปติดๆเช่นกัน

ฮือออออ “ไปให้พ้นนะ”

หึหึหึ “แน่ใจเหรอ ดูสิ เธออยากให้ฉันทำมากกว่าแค่บีบบี้มั้ง” อิฐเยาะเย้ยอย่างสะใจที่ร่างกายเธอตอบสนองการกระทำของเขา

“แน่จริงแกก็ออกไปสิ แล้วมาดูกันว่าฉันจะขอร้อง อยากให้แกกลับมาทำต่ออีกมั้ย”

อิฐยิ้มเย้นหยันโน้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา     แม่นี่! หนีเขาไปไม่พ้นหรอก เขาต้องจัดการสั่งสอนเธอให้อยู่ก็เหมือนตาย อยากตายก็ตายไม่ได้

“ไม่หรอก ฉันหวังอย่างมาก หลังจากที่เราผ่านศึกสวาทกันมาแล้ว ความขยะแขยงที่เธอมีต่อฉัน จะทำให้เธอฆ่าตัวตายมั้ย เชื่อเถอะว่านั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการจริงๆ”

กรี๊ดดดด เสียงกรีดร้องก้องดังอีกครั้ง เมื่อกระโปรงนักศึกษาถูกกระชากออกไป รอยถลอกเกิดขึ้นให้เห็นตามเรียวขามากขึ้นไปอีก ตอนนี้ร่างกายบอบบางของแก้วตามีรอยถลอกมากมายจากการกระทำอันป่าเถื่อนไร้ความเป็นสุภาพบุรุษของอิฐ