บทที่ 57 57

เธอพูดกับตัวเองด้วยเสียงอันแผ่วเบาและมองออกไปที่นอกระเบียงห้องซึ่งบานประตูถูกเปิดทิ้งไว้ แสงจันทร์ส่องตกกระทบต้นไม้ใบหญ้าในสวนญี่ปุ่นเบื้องนอก แสงจากโคมไฟหินส่องประกายท่ามกลางแสงจันทร์พร่างพราย ความเหน็บหนาวสูญสลายหายไป เหลือเพียงความอบอุ่นในหัวใจจากดวงไฟแห่งรักที่นับแต่นี้จะไม่มีวันดับสูญ

เป็นเวลา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ