บทที่ 37 ยังคงมีแผ่นดินอยู่

“โอ้...อย่าเพิ่งขยับตัว”

อี้เหรินจะไม่ขยับหนีมือใหญ่ที่สัมผัสเรือนร่างเขาได้อย่างไร ในเมื่อตอนนี้มือนั้นแตะที่ยอดหน้าอกสีชมพูซึ่งมีน้ำสีขาวขุ่นค่อยๆ ซึมออกมา!

“องค์ชาย ผะ ผู้น้อย...ผิดไปแล้ว”

“อย่าได้วิตก อาเหรินไม่ได้ทำสิ่งใดผิดเลย”

เติ้งไห่หลงละมือจากยอดหน้าอกที่ส่วนปลายสีชมพูงดงาม แล้วสัมผัสใ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ