บทที่ 296

เจียงช่านหยางพูดเสียงอ่อย “พี่... คือ... เมื่อเช้าผมทำการบ้านจนเหนื่อย ก็เลยออกไปเดินเล่นข้างนอก อยากให้สมองได้พักสักหน่อย...”

“ทำการบ้านจนเหนื่อยเหรอ?”

เจียงเลี่ยหยางทำราวกับว่าได้ยินเรื่องตลกที่ไม่ตลก มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาหรี่ลงเป็นเส้นตรงอย่างเข้มงวด “ทำโจทย์ถูกสักข้อก็ไม่มี ยังมีหน้ามาบอกว่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ