บทที่ 6 6
ใบหน้าของอรวีก้มต่ำ เธอเก็บซ่อนความไม่พอใจไว้ข้างใน ไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอกำลังโกรธ เดี๋ยวเงินส่วนหนึ่งที่เขาจะให้จะพลอยสูญไปด้วย
“ทำไมเงียบไปล่ะ ไม่พอใจหรือ” เขาถาม
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมายิ้มหวาน สมแล้วกับที่เธออยู่ในวงการมายา เพราะเธอสามารถยิ้มได้ทั้งที่ไม่พอใจ “เปล่าค่ะ อรจะไม่พอใจอะไรคุณฟ้าได้คะ คุณฟ้าไม่ได้ทำอะไรอรสักหน่อย”
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เดี๋ยวผมจะเขียนเช็คให้ ได้เท่านี้ก็ถือว่าเยอะนะ ถ้าคุณรู้จักแบ่งแยกสัดส่วนและวางแผนทำร้านให้ดี กำไรจะมาเอง”
“ขอบคุณกับคำแนะนำนะคะ” อรวีเดินเข้าไปใกล้ร่างสูงใหญ่ ย่อตัวพนมมือกราบลงบนอกซ้ายเขาแล้วเงยหน้าขึ้นมอง ส่งสายตาออดอ้อน “เย็นนี้คุณว่างหรือเปล่าคะ”
“เย็นนี้ผมไม่ว่าง”
“แล้วเย็นไหนคุณถึงจะว่างบ้างคะ อรคิดถึงคุณ” หญิงสาวซบหน้าลงไปที่ซอกคอ สองแขนกลมกลึงกอดเอวหนาแนบแน่น
“ช่วงนี้งานผมยุ่ง และก็คงยุ่งตลอดไป”
“พูดแบบนี้คุณฟ้าหมายความว่ายังไงคะ คุณจะไม่รักอรแล้วหรือคะ คุณเบื่ออรแล้วใช่ไหม” น้ำตาสั่งได้ดั่งใจหมาย ร่วงหล่นพรั่งพรูลงอาบแก้ม หญิงสาวบีบน้ำตาให้ดูน่าสงสาร “คุณจะเขี่ยอรทิ้งแล้วเหรอ”
ผ่านฟ้ามองผู้หญิงที่กอดเขาร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยสายตาเย็นชา เขาจับแขนทั้งสองข้างของเธอไว้มั่น ก่อนจะผลักออกห่างเบาๆ รอยยิ้มที่มุมปากไม่ต่างจากดวงตา
“ปล่อยผมเถอะคุณอรวี ช่วงนี้ผมยุ่ง เอาไว้ว่างๆ ผมจะโทรหา” เขาพูดตัดความรำคาญแบบถนอมน้ำใจ
“คุณผ่านฟ้าไม่มีทางโทรหาอรๆ รู้ดี คุณคิดจะทิ้งอร คุณเบื่ออรแล้ว”
อรวียังคงฟูมฟายและดึงดันจะกอดเขาให้ได้ เธอชอบเขา ผู้ชายที่เกิดมาเพราะสวรรค์สรรค์สร้าง รูปร่างแสนจะเฟอร์เฟค ดึงดูดสายตาทุกเพศที่ได้เห็น ไม่เว้นแม้แต่คนในเพศเดียวกัน
“รู้ก็ดีแล้วนี่” ชายหนุ่มหมดความอดทนจึงพูดแบบไร้เยื่อใย ก่อนจะเปิดลิ้นชักหยิบสมุดเช็คขึ้นมาขีดๆ เขียนๆ อะไรลงไป “รับเช็คแล้วไปซะ ผมให้คุณยืมไม่คิดดอก” เขายื่นกระดาษใบยาวพอประมาณให้กับหญิงสาว
อรวีรับเช็คมาดูจำนวนเงินแล้วขมวดคิ้ว “สองแสนเองหรือคะ” เธอถามน้ำเสียงผิดหวัง คิดว่าเขาจะให้ยืมมากกว่านี้ ในฐานะเคยเป็นคนพิเศษ
“ผมให้ได้แค่นี้ เอาก็เอา ไม่เอาก็ตามใจ เศรษฐกิจแบบนี้คุณควรจะคิดให้มาก อย่าเอาเงินลงไปละลายแม่น้ำ”
หญิงสาวแอบเบ้ปาก “ขอบคุณค่ะกับคำเสนอแนะ แล้วอรจะเก็บไปคิดนะคะ”
ผ่านฟ้าไม่ตอบเขาหยิบเอกสารที่วิยะดาวางไว้ขึ้นมาพลิกๆ ดู เป็นการบอกคู่สนทนากลายๆ ว่าเขาหมดเรื่องจะคุยด้วย
อรวีเม้มริมฝีปากแน่น เขาหล่อ เขารวย ราศีและออร่าที่เปล่งประกายทำให้เธอไม่อยากออกไปจากชีวิตเขาง่ายๆ “คุณฟ้าขา อย่าใจร้ายกับอรนักเลย”
ชายหนุ่มปรายตามองคนพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย หญิงสาวคงจะไม่รู้ว่าเขาเบื่อเธอยิ่งกว่าอะไรในโลกใบนี้ ทุกคำพูดและการแสดงออกของเธอล้วนมาจากการเสแสร้ง “คุณกลับไปก่อนผมจะทำงาน เอาไว้ว่างๆ ผมจะโทรหา”
“สัญญานะคะ” ถึงจะรู้ว่าเขาพูดอย่างขอไปที แต่สีหน้าเธอก็ดีขึ้น “อรจะรอคุณนะคะ” หญิงสาวหอมแก้มเขาทั้งสองข้างอย่างเอาใจ
ผ่านฟ้าผ่อนลมหายใจออกมาบางเบา ลับร่างนางแบบเขาก็เดินออกมาจากห้อง หมดอารมณ์ที่จะทำงานต่อ และความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามา
ขาวยาวๆ ก้าวเดินไปสั่งงานกับเลขาสองสามคำแล้วจึงเดินมาขึ้นลิฟต์ มีอะไรบางอย่างที่เขาอยากทำแล้วคิดว่าสนุกไม่น่าเบื่อดังเช่นทุกวันนี้
ระหว่างที่เดินมาขึ้นรถเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาลูกน้องเก่าแก่ สมัยพ่อเขายังดำรงตำแหน่งประธานบริษัท และเขายังคงเป็นเด็กชาย
ปลายสายรับทันทีที่สัญญาณดังเพียงไม่กี่ครั้ง ชายหนุ่มออกคำสั่งสามสี่คำก็กดตัดสาย กดรีโมตปลดล็อกรถเปิดประตูเข้าไปนั่งขับออกจากลานจอดรถของบริษัทช้าๆ รถวิ่งมาบนถนนใหญ่สายหลัก เขาก็เร่งเครื่องขับฉิวไปตามที่ใจปรารถนา
