บทที่ 8 8
แต่...เธอมักจะหาเหตุผลมาหักล้างเสมอ ก็เธอไม่ได้บังคับนี่นา
เฮ้อ ถึงจะพยายามคิดว่าเป็นหน้าที่และเธอไม่ได้ล่อลวง เด็กเต็มใจทำเอง แต่เธอก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี ภาวนาให้เจ้านายเธออ่อนโยนกับสาวน้อยคนนี้ให้มากๆ เพื่อว่าในอนาคตเอมวิกาได้เจอผู้ชายคนใหม่จะได้ไม่มีบาดแผลให้ระลึกถึง
ในเวลาต่อมา
เอมวิกาเดินออกจากห้องน้ำมากวาดตามองหาคุณระย้า ริมฝีปากของเธอเม้มเข้าหากันแน่น เธอไม่ใจว่าคุณระย้าจะยังรอเธออยู่ที่เดิมไหม เธอเดินวนมาร่วมชั่วโมงแล้ว เหงื่อกาฬแตกซิกก็ยังหาหญิงสูงวัยไม่เจอ
เอ๊ะ! หรือว่าเธอจะหลงทาง
“คุณๆ ผมเห็นคุณเดินวนอยู่ตรงนี้เป็นชั่วโมงแล้ว มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า”
เสียงทุ้มนุ่มกังวานดังอยู่เบื้องหลัง เอมวิกาหันขวับไปมองพบหนุ่มหล่อหน้าตาดีรูปร่างสูงใหญ่ผิวขาวผ่อง จุดเด่นของใบหน้าคือคิ้วที่ดำเข้มปลายเฉียงชี้ขึ้นอยู่เหนือดวงตาคมกล้า จมูกโด่งรับกับริมฝีปากได้รูปสวย
มองยังไงผู้ชายคนนี้ก็ดูคมเข้ม หล่อกว่าดาราบางคนในสมัยนี้
“ว่าไงครับ” ผ่านฟ้าส่งเสียงถามพลางกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ในใจ “มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า”
“อ่า คือ”
“คืออะไรครับ” ชายหนุ่มชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ พินิจสาวตรงหน้าแล้วยิ้มที่มุมปาก ผู้หญิงที่คุณระย้าหามาเป็นแม่ของลูกให้เขา ภายใต้ท่าทางเรียบร้อยแต่คงซ่อนความเฮี้ยวไว้ไม่เบา
“ฉันหลงทางค่ะ” หญิงสาวตอบ “ฉันจะไปหาคุณน้าที่หน้าห้องหมอศักดิ์ชัย แต่เดินวนมานานแล้วไม่เจอสักที”
“ห้องหมอศักดิ์ชัยเดินตรงไปอยู่แยกนั้น” เขาชี้มือประกอบ “คุณไม่เคยมาโรงพยาบาลนี้เลยเหรอ” เขาแกล้งถามไปอย่างเอง และรู้อยู่แล้วว่าจะได้รับคำตอบแบบไหน แต่ที่ถามเพราะอยากชวนอีกฝ่ายคุยมากกว่า
“ไม่เคยมาค่ะ ที่มาก็เพราะความจำเป็น แล้วอีกอย่างฉันก็เป็นเด็กต่างจังหวัดด้วยค่ะ” เธอไม่จำเป็นต้องอธิบายให้เขาฟังหรอก แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเธอถึงได้พูดออกไปเช่นนั้น
“อ๋อ คุณเป็นคนต่างจังหวัดนี่เอง เป็นคนที่ไหนหรือครับ เผื่อผมมีโอกาสจะได้ไปเที่ยวหา”
“อ่า” หญิงสาวลังเล แต่สุดท้ายก็ยอมบอกชื่อจังหวัดออกไป “ฉันอยู่ชุมพรค่ะ เป็นอีกจังหวัดหนึ่งในภาคใต้ที่มีผลไม้รสเลิศ มีแหล่งท่องเที่ยวสวยงาม”
“ถ้ามีโอกาส ผมจะไปแน่นอน”
“ค่ะ ในฐานะคนใต้ยินดีต้อนรับค่ะ เอิ่ม ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ ป่านนี้คุณน้าคงเป็นห่วงแล้ว”
“ไปสิ เดินไปพร้อมผมก็ได้ พอดีผมจะไปธุระทางเดียวกับคุณพอดี”
“อ๋อ งั้นก็ได้ค่ะ”
หญิงสาวออกเดิน มีร่างสูงใหญ่ของผ่านฟ้าตามมาติดๆ การพูดคุยในครั้งนี้นับว่าให้ผลติดลบพอสมควรกับผู้หญิงที่จะมีอนาคตร่วมกับเขาในเวลาอันสั้น การที่เธอให้ความสนิทสนมพูดคุยกับผู้ชายแปลกหน้า เธอไม่สมควรกระทำอย่างยิ่ง
แต่เอาเถอะ เขาเองก็แค่ต้องการผู้หญิงที่จะมาอุ้มท้องลูกเขาเท่านั้น ส่วนเจ้าตัวอยากจะอ่อยใครก็ได้ แค่อย่าเอาน้ำใครมาต่อแขนต่อขาลูกเขาเท่านั้นก็พอ
เอมวิกาหยุดเดิน เธอมองเห็นหญิงวัยกลางคนชะเง้อชะแง้ก็ดีใจ รีบหันมาหาคนข้างหลัง “ฉันเจอคุณน้าแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ”
“เชิญครับ” ชายหนุ่มค่อมหัวให้นิดๆ แล้วเดินแยกจากไปอีกทางหนึ่ง หางตาเขาเห็นว่ามีคนมองมาก็ยิ้มที่มุมปาก ชักสนุกแล้วสิ ชีวิตจืดชืดน่าเบื่อมานาน คราวนี้เขาจะไม่รู้จักกับคำว่าเบื่ออีกแล้ว
เสวกเก็บกวาดบ้านเสร็จก็เป็นเวลาเดียวกับที่รถเก๋งคันใหญ่แล่นเข้ามาจอดที่หน้าประตู เขารีบกุลีกุจอเดินไปเปิดประตูออกกว้างต้อนรับลูกชายเจ้านายเก่าให้นำรถเข้ามาจอดด้านใน
“คุณผ่านฟ้ามาเร็วกว่าที่ผมคิดไว้มาก”
“ผมมาเร็วทำให้คุณลำบากอย่างนั้นเหรอ” ชายหนุ่มถามเสียงเข้ม เสวกก้มหน้านิ่ง “ว่าไง ผมมาไวแล้วคุณลำบากมากเหรอ”
“ปะเปล่าครับ ผมไม่ได้ลำบากอะไร”
ดวงตาคู่คมจ้องมองคนเก่าแก่ของพ่อแล้วเมินหน้าหนีไปอีกทาง “ตอนนี้นายดินเป็นยังไงบ้าง รู้ข่าวบ้างไหม”
“ภรรยาคนที่สองของเขาตั้งท้องได้สองเดือนแล้วครับ”
“บ้าเอ๊ย มันเล่นโกงชัดๆ ขยันมีเมีย เมียคนแรกไม่ท้องก็หาใหม่จนได้นะ” ผ่านฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ริมฝีปากบิดเบ้
เสวกไม่ตอบโต้เพราะรู้อะไรเป็นอะไร เจ้านายเก่าของเขาคุณอธิคมเลี้ยงลูกแฝดสองคนให้เหมือนคู่แข่งกันมากกว่าจะเป็นพี่น้องร่วมท้องเดียวกันมา
“คุณผ่านฟ้าไม่ลองหาสาวแต่งงานด้วยล่ะครับ” เสวกเอ่ยเบาๆ
“ทำไมผมต้องหาเชือกมามัดคอตัวเองด้วย การจะมีลูกสักคนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่โต ผู้หญิงสมัยนี้แค่มีเงินก็พร้อมที่จะทำตามคำสั่งแล้ว”
“คุณผ่านฟ้าหมายความว่า”
“ใช่ ผมหาผู้หญิงที่จะอุ้มท้องลูกของผมได้แล้ว”
“ผู้หญิงที่ใช้เงินซื้อจะดีหรือครับคุณ ผมกลัวว่าคุณจะถูกหลอกสิครับ”
รอยยิ้มเปิดกว้างขึ้นที่ริมฝีปากสีเข้ม “คนอย่างผมคงไม่โง่ขนาดนั้นหรอกมั้ง” เขาตอบพลางเดินขึ้นไปหยุดยังชั้นสองของบ้าน “ห้องไหนของผม”
“ห้องนี้ครับ” เสวกรีบแซงเดินนำหน้าไปเปิดประตูห้องๆ หนึ่งซึ่งเป็นห้องกว้าง “เชิญครับ ผมจัดการปัดกวาดให้เรียบร้อยแล้ว”
ผ่านฟ้าเดินเข้าไปกวาดตามองรอบห้องลวกๆ ก่อนจะเดินเร็วไปเปิดประตูหลังห้องเดินออกไปยืนเกาะระเบียงมองบ้านตรงข้ามด้วยความครุ่นคิด
“คุณผ่านฟ้าถูกใจห้องนี้ไหมครับ” เสวกเดินตามมายืนเอามือกุมเป้าเอ่ยถามเสียงนอบน้อม
“ก็พอใจ ค่าเช่าเท่าไหร่”
