บทที่ 9 คุณคิดไม่ดีกับฉันใช่ไหม
“ว้าว! แล้วคุณจะให้ฉันพักที่ห้องไหนคะ?”
“พักห้องที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องของผมครับ”
“เอ่อ...แล้วคุณแม่ของคุณ ท่านจะมาที่นี่หรือเปล่าคะ แล้วถ้าท่านเห็นฉันอยู่กับคุณ จะมีปัญหาไหม?” เธอถามอย่างรู้สึกหวั่นใจ
“ไม่หรอก แม่ผมท่านเป็นคนสมัยใหม่ อีกอย่าง...ตอนนี้ท่านไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนๆ ครับ อีกนานเลยกว่าจะกลับ”
“ค่ะ” จีอาน่าพยักหน้ารับอย่างรู้สึกโล่งใจ กลัวผู้ใหญ่จะมองเธอไม่ดี ที่มาอยู่กับผู้ชายสองต่อสอง
“คุณโอเคไหมที่ต้องมาอยู่กลางป่ากลางเขากับผมแบบนี้”
“ฉันสบายใจสุดๆ เลยค่ะ ตอนนี้ฉันไม่สนแล้วว่าพ่อจะทำอะไร ก็เหมือนที่คุณบอก...ถ้าสิ่งไหนที่ทำให้เราทุกข์และเจ็บปวด ก็แค่เดินถอยออกมา”
“คุณทำให้ผมนึกถึงน้องสาวของผมมาก แต่เธอไม่อยู่แล้ว” จอมพลบอกพร้อมกับวางมีดที่แร่เนื้อปลาลง แล้วรีบล้างไม้ล้างมืออย่างรวดเร็ว
“เอ่อ...ฉันเสียใจด้วยค่ะ” จีอาน่าได้ฟังก็ถึงกับอึ้งไปทันใด
“ผมขอกอดคุณทีได้ไหม?” จอมพลเดินเข้าไปหาและเอ่ยขอด้วยแววตาเศร้าหมอง
“ดะ...ได้ค่ะ” จีอาน่าพยักหน้ารับเบาๆ รู้สึกสงสาร ‘เขาคงจะคิดถึงน้องสาวมากสินะ’
“ขอหอมแก้มด้วยนะ” คนหน้าด้าน เอ๊ย! หน้ามึน ที่ดึงสาวเจ้าเข้ามากอดเสร็จ ก็เอ่ยเรียกร้องเพิ่มทันใด
“เอ่อ...” จีอาน่าเริ่มจะงงๆ กับพฤติกรรมของหนุ่มหล่อมาดเซอร์ ที่ขอนั่นขอนี่ไม่ยอมหยุด
“จุ๊บ! จุ๊บ! ขอบคุณครับ” จอมพลก้มลงหอมที่แก้มนวลทั้งสองข้างโดยไม่รอให้สาวเจ้าเอ่ยอนุญาต
“คะ...ค่ะ” จีอาน่ารู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าทันใด ‘อย่าคิดมากน่า! เราแค่เหมือนน้องสาวเขาเท่านั้น’
“คุณทำอาหารอะไรเป็นบ้าง?” จอมพลผละออก แล้วเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างรวดเร็ว ‘บ๊ะ! มุขน้องสาวตายนี่ใช้ได้ผลจริงๆ’
“อาหารไทยแล้วก็อาหารอิตาเลียนนิดหน่อยค่ะ” จีอาน่าตอบโดยไม่กล้าหันไปมองอีกฝ่าย เพราะยังรู้สึกเขินไม่หาย
“เยี่ยมไปเลยครับ” จอมพลยิ้มก่อนจะเดินกลับเนื้อเนื้อปลาต่อ
สามชั่วโมงต่อมา...หลังจากช่วยกันแพ็คเนื้อต่างๆ เก็บในตู้แช่ที่ห้องใต้ดินเสร็จ จอมพลก็ชวนจีอาน่าไปนั่งย่างเนื้อทานคู่กับผักสดที่เก็บมา พออิ่มก็ช่วยกันยกไปล้าง แล้วหิ้วถุงใส่เสื้อผ้าไปส่งสาวเจ้าที่หน้าห้องนอน
“ขอบคุณมากๆ นะคะ” จีอาน่าบอกอย่างซาบซึ้งใจ
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณอยู่ได้ใช่ไหม”
“ได้ค่ะ”
“โอเค! ผมไปอาบน้ำก่อนนะ” จอมพลยิ้มก่อนจะเปิดประตูห้องนอนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
“ค่ะ” จีอาน่ารีบเปิดประตูห้องนอนออก แล้วเดินเข้าไปข้างใน วางถุงกระดาษลงบนเตียงก่อนจะเริ่มแยกเสื้อผ้าออกไว้เป็นกองๆ เพื่อจะซักในวันรุ่งขึ้น
จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำขนาดใหญ่ พอเห็นอ่างอาบน้ำสุดหรูเธอก็แทบจะกรีดร้องออกมาอย่างดีใจ เพราะอยากจะนอนแช่น้ำอุ่นๆ ให้ผ่อนคลายความเมื่อยล้า จึงเดินไปปรับระดับความร้อน ก่อนจะเปิดน้ำลงในอ่าง พร้อมกับเทสบู่เหลวลงไป เพื่อให้เกิดฟองนุ่มๆ
“เฮ้อ...ที่นี่อย่างกับสวรรค์แน่ะ” จีอาน่ารีบถอดเสื้อผ้าออก แล้วลงไปนั่งแช่ในอ่างอย่างไม่รอช้า พลางนึกสะใจปารีณา ที่สุดท้ายแล้วก็ถูกประกาศเลื่อนงานแต่งออกไปอย่างไม่มีกำหนด
ขณะเดียวกัน...ก็รู้สึกโชคดีที่จอมพลมาช่วยชีวิต เขาทำให้เธอได้คิดและเปิดมุมมองใหม่ ถึงแม้ว่าสิ่งที่เขาทำไปทั้งหมด มันอาจจะเป็นเพราะเธอคล้ายกับน้องสาวของเขาก็ตาม แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับการที่เธอได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ในสถานที่ที่เป็นเหมือนกับสรวงสวรรค์แห่งนี้ ไม่ต้องมีรถหรู ไม่ต้องใส่แหวนเพชร ไม่ต้อง หิ้วกระเป๋าแบรนด์เนมราคาเป็นล้าน มันก็สุขในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
ห้องนอนใหญ่ฝั่งตรงข้าม...
“ผู้หญิงอะไรวะ ทั้งขาว ทั้งสวยอย่างกับนางฟ้า” คนที่กำลังนอนแช่น้ำอุ่นๆในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ เอ่ยด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม พลางคิดหาวิธีเด็ดปีกนางฟ้า แสนสวยมากักขังไว้ในวินานกลางขุนเขา เพื่อจะได้เชยชมเธอในทุกๆ ค่ำคืน
แต่กระนั้น...เขาก็มองเห็นความยุ่งยากและปัญหาใหญ่ที่จะตามอีกไม่จบ ไม่สิ้น เพราะบิดาของเธอเป็นมหาเศรษฐีที่ร่ำรวยติดอันดับต้นๆ ของประเทศ ถึงแม้ว่าตัวเขาจะมีเงินเก็บนับพันล้าน และมีสวนผลไม้อีกนับพันไร่ ก็ใช่ว่าอีกฝ่ายจะยอมรับ แต่ทุกๆ ความรัก มันก็มักจะมีอุปสรรคด้วยกันทั้งนั้น หากเธอมีใจให้เขาสักนิด เชื่อว่า...อุปสรรคใดๆ ก็น่าจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
ครึ่งชั่วโมงต่อมา...หลังจากที่อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ จีอาน่าก็เตรียมจะขยับขึ้นไปนอนบนเตียงนุ่มๆ อย่างรู้สึกง่วงนิดๆ แต่ทว่า...เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องก็ดังขึ้น
ก๊อกๆ
“จีอา! เปิดประตูให้ผมหน่อย”
เธอกลอกตาแล้วเดินไปหยุดถามใกล้ๆ กับประตูห้อง “มีอะไรคะ?”
“ช่วยเปิดประตูให้ผมก่อนได้ไหม?” คนที่ยืนรออยู่เอ่ยเร่ง
“ค่ะ” จีอาน่าขานรับพร้อมกับเปิดประตูให้อีกฝ่าย
คลิก!
“คุณมีอะไรคะ” เธอจ้องมองร่างสูงที่ใส่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงนอน ขายาวสีเทาอ่อน ยืนหอบหมอนใบใหญ่ยืนอยู่หน้าห้องอย่างรู้สึกมึนงง
“ผมจะมานอนด้วย” จอมพลบอกก่อนจะเดินแทรกตัวเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ...” จีอาน่ามองตามหลังของอีกฝ่ายอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
“ผมกลัวคุณจะทำอะไรโง่ๆ ในห้องนี้” จอมพลบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“บ้า! ฉันไม่ทำแล้วค่ะ” จีอาน่าบอกพร้อมกับชูสามนิ้วให้สัญญา
“ผมจะไว้ใจคุณได้ยังไง?” คนหล่อหน้าด้าน เอ๊ย! หน้ามึน ถามหาหลักประกัน
“โอเค! งั้นฉันจะไปนอนที่โซฟาตรงนั้น คุณนอนบนเตียงแล้วกัน” เธอบอกอย่างยอมแพ้ เพราะทั้งเหนื่อยและง่วงเกินกว่าจะมายืนต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่าย
“ทำไมต้องทำให้ยุ่งยาก คุณก็แค่ขึ้นมานอนบนเตียงกับผม” จอมพลบอกพร้อมกับคว้าข้อมือบางให้ออกเดินตามไปที่เตียง
“ไม่ได้! มันไม่เหมาะ” จีอาน่ารีบขืนตัวเอาไว้อย่างรู้สึกตกใจนิดๆ ในการกระทำของอีกฝ่าย
“มาเถอะน่า เมื่อคืนผมก็นอนกอดคุณเอาไว้ทั้งคืน ไม่เห็นเป็นไรเลย” จอมพลบอกพลางออกแรงดึงอีกครั้ง
“...” จีอาน่าส่ายหน้าปฏิเสธ และไม่ยอมขยับตามอีกฝ่าย
“มาเร็วๆ ผมง่วงแล้ว” จอมพลเอ่ยเร่ง
“คุณคิดไม่ดีกับฉันใช่ไหม” เธอถามอย่างรู้สึกกลัว
“บ้าหรือเปล่า! ถ้าผมคิดไม่ดีกับคุณนะ ป่านนี้คุณยับเยินไปแล้วเชื่อสิ” คนถูกจี้ใจดำต่อว่าพร้อมกับส่งค้อนวงใหญ่ไปให้อย่างเคืองๆ
“...” จีอาน่ามองอย่างชั่งใจ
“จีอา!” จอมพลกลอกตาเมื่อสาวเจ้าสาวไม่ยอมขยับตัว
“ก็ได้ค่ะ” เธอถอนหายใจแล้วเดินตามอีกฝ่ายไปที่เตียงแต่โดยดี
