บทที่ 1 เจ้าชายมัจจุราช Vs นางซินผู้ต้อยต่ำ (30%)

‘และแล้ว…เจ้าชายกับเจ้าหญิงก็ครองคู่กันอย่างมีความสุขตราบชั่วนิรันดร์’

นั่นเป็นบทสรุปของเทพนิยายที่สาวน้อยชอบอ่านและจำได้ขึ้นใจ เพราะอ่านมันซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบจนหนังสือที่รบเร้าให้แม่ซื้อให้สมัยเด็กๆ มีสภาพเยินแทบดูไม่ได้

ดึกสงัดเป็นเวลาพักผ่อนของใครหลายๆ คน หลังจากที่ต้องตรากตรำทำงานอาบเหงื่อต่างน้ำมาทั้งวัน ทว่ามันกลับเป็นเสมือนห้วงเวลาชวนฝันสำหรับเจ้าของร่างอรชรอ้อนแอ้น แสงจากโคมไฟเก่าๆ ที่บางวันก็ออกอาการเกเรติดๆ ดับๆ ยังคงเล็ดลอดผ่านช่องลมของห้องโกโรโกโสอันแสนคับแคบเท่าแมวดิ้นตาย ซึ่งตั้งอยู่ท้ายสุดในบริเวณบ้านพักคนงานของฟาร์มพอร์ตแมน ฟาร์มปศุสัตว์ขนาดกลางในเมืองเล็กๆ ของประเทศออสเตรเลีย

‘มะลิร้อย สร้อยมาลา’ เด็กสาวกำพร้าผู้แสนอาภัพ วัยสิบเก้าปี ชื่นชอบการอ่านเทพนิยายก่อนนอนเป็นชีวิตจิตใจจนติดเป็นนิสัยจากเด็กสู่วัยสาว เพราะมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปในโลกแห่งจินตนาการ และลืมความทุกข์ไปชั่วขณะ บางคราเธอนั้นก็นึกอยากจะลองอ่านนิยายที่สาวๆ ในสมัยนี้นิยมกัน แต่ก็ต้องตัดใจ เพราะไม่มีเงินมากพอที่จะกระเบียดกระเสียรให้ได้มันมาเป็นเจ้าของ จึงได้แต่หยิบเทพนิยายเล่มเก่าที่แม่ซื้อให้ขึ้นมาเป็นเพื่อนคลายเหงาและปลดปล่อยความทุกข์เศร้าที่กัดกินหัวใจดวงน้อย

ชะตาชีวิตของมะลิร้อยเลวร้ายตั้งแต่เล็กจนโต เริ่มจากตอนแปดขวบพ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และเสียชีวิตทั้งคู่ ฉะนั้นจากคุณหนูตัวน้อยๆ ที่มีแต่คนคอยพะเน้าพะนอเอาใจ จึงต้องมาใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายกับผู้เป็นยายในไร่ส้มเล็กๆ ทางตอนเหนือของจังหวัดเชียงราย ทว่าต่อมาไม่นานยายซึ่งเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรเพียงหนึ่งเดียวก็มาล้มป่วยและจากไปอย่างกะทันหัน

เมื่อไร้ที่พึ่งสาวน้อยจึงต้องระเห็จจากไทยมาอาศัยอยู่กับผู้เป็นป้าที่ออสเตรเลีย ตามคำร้องขอสุดท้ายของยายก่อนจะสิ้นใจ ถึงแม้ป้าของเธอจะเป็นถึงภรรยาเจ้าของฟาร์มซึ่งในเวลานั้นมั่งคั่งอยู่มากโข ทว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้นึกเอื้อเอ็นดูหลานสาวในไส้ แต่กลับโขกสับเยี่ยงทาส มะลิร้อยถูกบังคับให้เรียนถึงแค่มัธยมปลาย เพื่อที่จะได้มาคอยรับใช้รองมือรองเท้าทุกคนในบ้านอย่างเต็มที่ เธอถูกจำกัดสถานะให้เป็นเพียง ‘นางซินก้นครัว’ ที่โดนคนในครอบครัวพอร์ตแมนกดให้ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน และไม่เคยเห็นความสำคัญอะไรเลย

เรื่องราวของมะลิร้อยไม่ใช่เทพนิยาย เพราะมันไม่ได้ขึ้นต้นด้วยคำว่า ‘กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว’ และมันก็ยังไม่ได้มีทีท่าว่าจะลงท้ายด้วยคำว่า ‘แฮปปี้เอ็นดิ้ง’ แถมมันยังอาจจะเลวร้ายกว่าในเทพนิยายก็เป็นได้ เพราะเธอไม่มีสิทธิ์กำหนดเส้นทางชีวิตของตัวเองเลย อนาคตช่างมืดมนนัก…มืดเหมือนตกลงไปในหลุมดำ

“นางฟ้าแม่ทูนหัวจ๋า…อยู่ไหนกันนะ ทำไมถึงไม่เห็นออกมาช่วยมะลิเลย” แม่สาวช่างฝันเอ่ยอย่างเศร้าๆ ไปถึงหนึ่งในตัวละครของเทพนิยายที่เธอชื่นชอบเป็นชีวิตจิตใจเรื่อง ‘ซินเดอเรลลา’ เพราะมันช่างเข้ากับชีวิตของเธอยิ่งนัก ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“เฮ้อ…ถ้าชีวิตเราลงเอยอย่างมีความสุขเช่นในเทพนิยายก็คงจะดี” ดวงหน้าสวยหวานเกลื่อนไปด้วยร่องรอยความหม่นเศร้า ท้ายประโยคเธอขยับกลีบปากสีชมพูระเรื่อเอ่ยออกมาด้วยความท้อแท้แต่ก็ไม่สิ้นหวังเสียทีเดียว ขณะปิดหนังสือลงอย่างเบามือ จากนั้นก็นำเทพนิยายเล่มโปรดไปซุกไว้ในกล่องใบเล็กๆ ข้างเตียงหลังน้อย ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ แล้วล้มตัวลงนอน

“ฉันจะรอคุณ ‘เจ้าชายของฉัน’ และหวังว่าพรุ่งนี้เราจะได้พบกัน” เสียงหวานพึมพำท่ามกลางความมืดมิดของราตรีกาล ก่อนที่สาวน้อยจะคว้าตุ๊กตาตัวเก่งมากอดแนบอก แล้วหลับตาลงด้วยความหวังว่าพรุ่งนี้เธอจะได้พบกับเจ้าชายในฝันของตน แม้ว่า ‘ใครคนนั้น’ จะเป็นฝันไกลเกินเอื้อม แต่เธอก็มีความสุขเล็กๆ…สุขที่ได้ฝัน

รถลีมูซีนสีดำมันปลาบหรูหราอลังการแล่นเอื่อยๆ มาตามถนนแคบๆ เรียกความสนใจจากคนในชุมชนเล็กๆ ห่างจากเมืองซิดนีย์ไปทางตะวันตกเฉียงเหนือได้เป็นอย่างดี พวกเขาต่างพากันชะเง้อชะแง้มองตามอย่างนึกอิจฉาจุดมุ่งหมายที่ราชรถคันงามจะไปเกย…

วูล์ฟ แอนเดอร์ตัน อภิมหาเศรษฐีรูปงาม ผู้แสนเย่อหยิ่ง ทระนงตน ดุดัน ถึงลูกถึงคน และเฉียบขาดสุดขั้ว เจ้าของสถาบันการเงินยักษ์ใหญ่ของอเมริกา วัยสามสิบสามปี นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่หายใจเข้าออกเป็นตัวเลขและผลกำไรคงไม่มาเยือนชุมชนเล็กๆ ที่ห่างไกลจากความเจริญในแถบชนบทของออสเตรเลียแห่งนี้ หากเมื่อสามเดือนที่แล้วเขาไม่ได้พบกับอิซาเบลล่า พอร์ตแมน สาวสวยเซ็กซี่ นางแบบโนเนม ซึ่งช่วยชีวิตเขาจากการเป็นตะคริวจนเกือบจะจมน้ำตายในระหว่างที่กำลังโต้คลื่น ณ ชายหาดซานตา เทเรซ่า ประเทศคอสตาริกา

ความประทับใจในน้ำใจงามของสาวเจ้าทำให้วูล์ฟนึกอยากผูกสัมพันธ์ ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ โปรดปรานการควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า และเปลี่ยนคู่ขามาระเริงสวาทบนเตียงจนนับไม่ถ้วน ประจวบเหมาะกับที่ผู้เป็นยายรบเร้าว่าอยากให้เขาแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาและมีเหลนตัวน้อยๆ ให้ท่านได้เชยชม ถึงแม้จะมั่นใจว่าความรู้สึกที่เกิดกับสาวเจ้าไม่ใช่ความรักอย่างแน่นอน เพราะคนอย่างวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน มองว่าความรักนั้นไร้สาระสิ้นดี และเขาก็ไม่คิดจะเอาหัวใจอันเย็นชาแข็งกระด้างไปสยบอยู่แทบเท้าของผู้หญิงหน้าไหนทั้งสิ้น ต่อให้สวยหยาดฟ้ามาดินแค่ไหนอิสตรีเหล่านั้นก็เป็นได้แค่เครื่องปลดเปลื้องความใคร่เพียงชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้น แต่พ่อหนุ่มจอมยโสก็เล็งเห็นว่าอิซาเบลล่า พอร์ตแมน คือคนที่ ‘เหมาะสม’ ในฐานะภรรยาและแม่ของลูก ที่สำคัญเขาไม่แคร์ด้วยว่าตนจะต้องมีความสัมพันธ์ทางกายในแบบลึกซึ้งกับผู้หญิงที่ไม่ได้รักเช่นหล่อน เพราะอย่างน้อยจิตใจอันแสนประเสริฐของอิซาเบลล่าก็เป็นตัวการันตีได้ว่าหล่อนจะเป็นแม่ที่ดีของลูกเขา และมันก็เป็นคุณสมบัติคู่ควรที่จะมีส่วนร่วมในการผลิตทายาทแอนเดอร์ตันให้สมใจปรารถนาคุณยายอันเป็นที่รัก ผู้มีพระคุณเพียงหนึ่งเดียวที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เล็กจนโต

หลังจากนั้นวูล์ฟก็หมั่นนัดอิซาเบลล่าออกไปดินเนอร์บ่อยครั้ง ยิ่งได้ใกล้ชิดกับอีกฝ่ายอภิมหาเศรษฐีหนุ่มก็ยิ่งมั่นใจว่าหล่อน

‘เหมาะ’ ที่จะเป็นภรรยาของตนมากกว่าใครอื่น เพราะทุกครั้งที่อยู่กับสาวเจ้าเขารู้สึกสบายใจ หล่อนรู้จักดูแลตัวเองให้ดูสวยสง่าอยู่ตลอดเวลา ช่างเอาอกเอาใจ ไม่เรื่องมากจู้จี้ขี้บ่นจนน่ารำคาญ และรู้จักวางตัวเมื่อเข้าสังคมสามารถเชิดหน้าชูตาเขาได้อย่างไม่อายใคร จนเมื่อเดือนที่แล้ววูล์ฟจึงได้ตัดสินใจขอหล่อนแต่งงาน ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบตกลงอย่างไม่เกี่ยงงอน เขาเลือกหล่อนมาเป็นคู่ชีวิตโดยไม่สนว่าสาวเจ้าจะเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง ซึ่งไม่มีอะไรเทียบเทียมกับเขาได้เลยสักนิด ไม่ว่าจะเป็นฐานะทางสังคมหรือความร่ำรวย