บทที่ 2 เจ้าชายมัจจุราช Vs นางซินผู้ต้อยต่ำ (60%)
อันที่จริงแล้วครอบครัวพอร์ตแมนเคยมั่งคั่ง แต่ตอนนี้กลับจนกรอบ เพราะกิจการฟาร์มปศุสัตว์ประสบภัยแล้ง ฝนไม่ตกต้องตามฤดูกาล กอปรกับถูกพิษเศรษฐกิจเข้าเล่นงานอย่างต่อเนื่องมายาวนานหลายปี และที่สำคัญคือทุกคนในบ้านใช้เงินอย่างไม่รู้ค่า สุดท้ายมันก็เข้าขั้นวิกฤต จนวูล์ฟต้องยื่นมือเข้าไปช่วยด้วยการให้ว่าที่พ่อตาหยิบยืมเงินก้อนใหญ่มาพยุงกิจการฟาร์มให้ไม่ล้ม โดยตกลงกันว่าเงินส่วนนี้จะไปรวมอยู่ในค่าสินสอดของเจ้าสาว และถึงแม้ว่าตอนนี้อิซาเบลล่าจะกลายเป็นนางแบบเนื้อหอมที่มีคิวยาวเหยียดไปจนถึงต้นปีหน้า ซึ่งเป็นผลพลอยได้มาจากที่หล่อนปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนเคียงข้างเขาอยู่บ่อยครั้ง แต่เพื่อนสนิทของวูล์ฟต่างมองว่าสาวเจ้ายังไม่ใช่คนที่คู่ควร และพากันคัดค้านว่าเขาตกลงปลงใจเร็วเกินไปหรือไม่อย่างไร แต่วูล์ฟ แอนเดอร์ตัน เป็นคนเชื่อมั่นในความคิดของตัวเอง ตัดสินใจรวดเร็วและเฉียบขาดแบบนี้เสมอ หากอะไรที่เขาเชื่อมั่นว่าใช่มันก็ต้องออกมาเป็นคำว่าใช่เท่านั้น!
เจ้าของร่างทรงพลังมัวแต่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนไม่รู้ว่าพาหนะคันหรูได้เคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านพอร์ตแมนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ถึงแล้วครับนาย” เสียงของลูกน้องทำให้วูล์ฟหลุดออกจากภวังค์ได้อย่างชะงัด
“อืม…” เขาเอ่ยสั้นๆ พร้อมตั้งท่าจะก้าวลงจากรถ
“เทพบุตรของเรามาแล้ว…เขามาที่นี่จริงๆ ด้วย” เสียงหวานใสพึมพำกับตัวเองเบาๆ ขณะที่ดวงตากลมโตซึ่งเปี่ยมล้นไปด้วยความชื่นชมระคนเทิดทูนจับจ้องทุกอากัปกิริยาของชายในฝันไม่กะพริบ
เจ้าของร่างทระนงองอาจก้าวลงจากรถด้วยท่วงท่าสง่างาม ทรงพลัง และน่าเกรงขาม ก่อนที่เขาจะดึงเเว่นกันเเดดสีดำสนิทดูลึกลับออก เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาประหนึ่งเทพบุตรที่หล่นตุ้บมาจากสรวงสวรรค์
หลังจากหันไปพูดอะไรบางอย่างกับลูกน้องคนสนิท วูล์ฟก็เชิดหน้าขึ้นนิดๆ ติดจะหยิ่งผยองตามพื้นนิสัย ก่อนจะเดินบ่าตั้งหลังตรงเข้าไปภายในบ้านพอร์ตแมน ทว่าเพียงสามก้าวอภิมหาเศรษฐีหนุ่มรูปงามก็ต้องหยุดกึก! พลอยทำให้คนที่เเอบมองพ่อเจ้าประคุณอยู่ห่างๆ ถึงกับเผลอกลั้นใจ ทันใดนั้นดวงตากลมโตพลันเบิกตาโพลง เมื่ออีกฝ่ายหันขวับมาทางเธอ เจ้าของร่างอ้อนแอ้นรีบลนลานหลบวูบหลังต้นเมเปิ้ลขนาดใหญ่ หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำราวกับจะกระเด็นออกมานอกอกเสียให้ได้
วูล์ฟหรี่นัยน์ตาคมกริบให้เเคบลง เเล้วเพ่งไปยังต้นเมเปิ้ลเหมือนจะให้มันทะลุปรุโปร่งจนเห็นใบหน้าของคนที่กำลังแอบมองเขาอยู่ ก่อนจะกระตุกมุมปากหยักเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอียงหน้าออกมามองเขาเพียงนิด ก่อนจะหลบฉากหลังต้นเมเปิ้ลดังเดิม
“หึ…พวกถ้ำมอง ขี้ขลาดตาขาวซะไม่มี” ชายหนุ่มเหยียดยิ้มหยัน ก่อนจะหมุนกายทรงพลัง แล้วก้าวเท้าไปยังจุดหมาย ส่วนสาวน้อยก็ถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“เฮ้อ...นึกว่าจะไม่รอดซะเเล้วเรา”
จากนั้นมะลิร้อยก็ยืนทอดนัยน์ตาหวานปนเศร้ามองพระอาทิตย์ที่กำลังจะอัสดง หญิงสาวปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย การออกมายืนรับลมท่ามกลางเเสงเเดดอ่อนๆ ยามเย็นเช่นนี้ มันทำให้เธอรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบาย ไม่คิดฟุ้งซ่านวุ่นวายให้หมองหม่น
เจ้าของร่างเพรียวระหงคลายวงเเขนจากการกอดอกไว้หลวมๆ ยกมือขึ้นลูบใบหน้าหวานใสทว่าชื้นเหงื่อและขะมุกขะมอม แล้วก็ต้องสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะเเบมือทั้งสองข้างออก จากนั้นก็ก้มลงมองฝ่ามือที่ลอกเป็นขุยบ้างเป็นปื้นเเดงๆ ด้วยความเศร้าใจ
“ถ้ามีเจ้าชายขี่ม้าขาวมาพาเราไปจากที่นี่ก็คงจะดี เเต่บุญคุณของคนในบ้านพอร์ตแมนท่วมหัวขนาดนี้จะไปไหนได้ล่ะมะลิเอ๊ย เเถมเงินติดตัวก็แทบไม่มีเลยด้วยซ้ำ” คนที่ไม่ต่างอะไรจากกาฝากเอ่ยอย่างช่างฝัน หากแต่ท้ายประโยคกลับต้องทำหน้าสลดกับความจริงที่วิ่งมากระแทกใจอย่างจัง
“พ่อจ๋า เเม่จ๋า ยายจ๋า อยู่บนนั้นสบายดีไหมจ๊ะ” นางซินตัวน้อยๆ ยกมือเรียวขึ้น เเล้วกางออกเหมือนจะเอื้อมไปเเตะขอบฟ้า พร้อมขยับกลีบปากอ่อนนุ่มเอ่ยเสียงเอื่อยๆ ไร้ชีวิตชีวา ตบท้ายด้วยการรำพันด้วยความท้อแท้ “เฮ้อ…เมื่อไหร่เราจะหลุดพ้นจากนรกขุมนี้ซักทีนะ”
เธออยากจะไปจากที่นี่ ทว่าเเทบไม่มีโอกาสได้ก้าวขาออกจากบ้านพอร์ตเเมนเลยด้วยซ้ำ เว้นเเต่เวลาไปจ่ายตลาด เเละติดสอยห้อยตามไปคอยเป็นทาสรับใช้ให้อิซาเบลล่า มะลิร้อยถูกอิซาเบลล่าโขกสับจนเข็ดขยาด ทั้งที่ตอนเด็กๆ อีกฝ่ายออกจะแสนดี จนเธอรักและเทิดทูนประดุจดั่งพี่สาวแท้ๆ ทว่าพอโตขึ้นนิสัยของอิซาเบลล่ากลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ หล่อนทั้งถือตัว ขี้วีน ปากจัด และโมโหร้าย
ชีวิตของมะลิร้อยห่างหายจากคำว่า ‘ความสุข’ มาเนิ่นนาน จนกระทั่งเมื่อสามเดือนก่อน เธอได้ตามไปรับใช้อิซาเบลล่าที่คอสตาริกาในช่วงวันหยุดยาว ซึ่งอีกฝ่ายไปพักผ่อนกับเพื่อนๆ นางเเบบ ที่นั่นนางซินตัวน้อยได้มีโอกาสพบกับวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน ในนาทีเเห่งความเป็นความตาย ซึ่งเธอเป็นฝ่ายช่วยชีวิตเขาไว้ จากการเป็นตะคริวจนเกือบจะจมน้ำตายในระหว่างที่กำลังโต้คลื่น ณ ชายหาดซานตา เทเรซ่า และนั่นก็เป็นเหตุให้เธอเสีย ‘จูบเเรก’ ให้เขาผ่านการผายปอดต่อลมหายใจ โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว…เเละคงจะไม่มีวันรู้ เพราะทันทีที่พ่อเทพบุตรได้สติ อิซาเบลล่าก็ทำให้เขาเข้าใจว่าตนรอดพ้นจากความตายเพราะน้ำมือของหล่อน ซึ่งมะลิร้อยไม่มีสิทธิ์โต้แย้งใดๆ ทำได้ก็แต่เพียงสงบปากสงบคำตามคำสั่งของอิซาเบลล่าเท่านั้น แถมอีกฝ่ายยังกำชับนักกำชับหนาว่าหากความจริงเรื่องนี้รู้ไปถึงหูของวูล์ฟ เธอจะถูกเฉดหัวออกจากบ้านพอร์ตแมนโดยที่ไม่มีอะไรติดตัวไปแม้แต่ชิ้นเดียว
หลังจากนั้นผู้หญิงที่อยู่ในสายตาของวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน ก็ดูเหมือนว่าจะมีเพียงอิซาเบลล่าเท่านั้น เขาคบหากับอีกฝ่ายอย่างเปิดเผย และปฏิบัติต่อสาวเจ้าเยี่ยงสุภาพบุรุษ จนหล่อนกลายเป็นสตรีที่น่าอิจฉาของสาวน้อยใหญ่กว่าครึ่งค่อนโลก เพราะกำลังจะได้ครอบครองเป็นเจ้าของผู้ชายที่โคตรเพอร์เฟ็กต์และลีลารักสะเด็ดสะเด่าเขย่าใจไม่เป็นสองรองใครในปฐพี อภิมหาเศรษฐีหนุ่มแวะเวียนมาหาอิซาเบลล่าที่บ้านพอร์ตแมนอยู่บ่อยครั้งทั้งที่อยู่ไกลกันคนละซีกโลก ซึ่งมะลิร้อยมีโอกาสได้เผชิญหน้ากับเขาหนหนึ่ง เนื่องจากถูกอิซาเบลล่าเรียกให้เอาน้ำมารับรองแขกคนสำคัญ
