บทที่ 47 กลับเมืองหลวง

.

.

.

“นี่มันอะไร” วินถามเสียงนิ่ง ยืนกอดอกพิงประตู ถามคนทั้งสองที่เงยหน้าขึ้นมอง บิ้วตี้กะพริบตาปริบๆ ส่งให้ ก่อนจะฉีกยิ้มหวานออกมา

ย้อนกลับไปเมื่อ 5 นาทีก่อนหน้า

ทันทีที่หญิงสาวอ่านจบ ก็ผุดตัวลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปจากห้องในทันที ชายหนุ่มนั่งมองตามไปจนเห็นหลังไวๆ แต่ก็ไม่ได้เดินตาม เพราะรู้ดีว่าหญิง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ