บทที่ 115 เมื่อลมพัดหวน (25%)

กริ๊ง…กริ๊ง…กริ๊ง…

โทรศัพท์บ้านที่วางอยู่ตรงโถงเรือนไทยแผดเสียงขึ้นท่ามกลางความเงียบในเวลาเกือบสามทุ่ม ทำให้คนที่นั่งทอดอารมณ์อยู่ตรงชานเรือนหลุดออกจากภวังค์เศร้า ดวงตาหม่นหมองที่มองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอยไร้จุดหมายเริ่มกะพริบเบาๆ อย่างเรียกสติ ก่อนจะผุดลุกขึ้นด้วยท่าทีเกียจคร้าน ก้าวไปยังโทรศัพท์...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ