บทที่ 8 จริงจัง
<ป๋าธีม>
"มีอะไรว่ามา"
ผมเดินออกมาข้างนอกเพื่อจะเคลียร์กับยัยเจ๊บิวกันสองคน โดนมีกัปตันแฟนของเธอตามมาด้วย ซึ่งมันดีกับผมมากเพราะกัปตันจะได้ช่วยผมพูดกับแฟนเขาด้วย
"ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่างที่เคยแกล้งเธอ ที่เคยพูดไม่ดี ขอโทษนะให้อภัยฉันนะ"
ผมเอ่ยขอโทษด้วยน้ำเสียงที่จริงจังสุดๆ ผมต้องเคลียร์กับเธอให้เข้าใจเพราะถ้าเธอไม่ยอมให้อภัยผมมันจะเป็นเรื่องยากที่ผมจะเข้าหาอิงฟ้าได้
"ห๊ะ!! นี่ฉันหูฟาดไปป่ะเนี่ย คนอย่างป๋าธีมเนี่ยนะขอโทษคนอย่างเจ๊บิวคนนี้อ่ะ"
หล่อนทำหน้าอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง โธ่เอ้ยผมขอโทษเธอจริงๆนะเนี่ยไม่ได้เสแสร้งเลยสักนิด
"ใช่ ป๋าธีมคนนี้แหละขอโทษนะ"
"อยู่ๆมาขอโทษฉันมันต้องมีจุดประสงค์ นายแกล้งฉันตั้งแต่เรียนม.ปลาย จนมาถึงปัจจุบันเจอหน้ากันนายก็ชอบว่าฉันเป็นยัยหมู ซึ่งฉันไม่ได้หมูยะฉันออกจะสวยนั้นทำให้ฉันโมโหและเกลียดนายมากไง ต้องการอะไรว่ามา"
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ ให้บอกว่าผมสนใจอิงฟ้าอยู่ก็คงจะโดนด่าว่ามาหลอกน้องสาวเธออีก
"กะ..ก็ ฉันก็แค่อยากขอโทษเฉยๆ อยากสงบศึกอ่ะ"
"อยากจะพูดว่าตอแหลมากแต่เห็นแก่หน้าท่านประธานจะไม่พูดแล้วกันนะ"
อื้อหือ เจ็บมากครับเจ็บจนจุกด่าผมตอแหลเหมือนไม่ได้ด่า มีแค่คนเดียวเท่านั้นในโลกใบนี้ที่กล้าไฟท์กับผมแบบนี้ อิเจ๊บิวคนนี้คนเดียวเท่านั้นแหละ คือเราสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วพ่อแม่เราสองคนก็รู้จักกันมานาน แต่ตอนเด็กๆเธออ้วนเหมือนหมูผมก็เลยชอบแกล้งเธอตามประสาเด็กมันทำให้เธอเกลียดขี้หน้าผมพานเกลียดผู้ชายทุกคนด้วย แต่แปลกที่เธอยอมกัปตันแสดงว่าลูกพี่ลูกน้องผมคนนี้ต้องมีดีสิ เนาะ
"สงบศึกกันเถอะเจ๊บิว นะๆถือว่าป๋าธีมคนนี้ขอร้อง ให้ทำอะไรยอมหมดเลยอ่ะ"
"เลิกยุ่งกับอิงฟ้าสิ"
น้ำเสียงหวานๆบวกกับแววตาแบบนั้นเธอต้องรู้แน่ๆว่าผมคิดอะไรกับอิงฟ้าไม่งั้นเธอไม่พูดมาแบบนี้แน่ๆ แล้วผมจะทำดีกับเธอเพื่ออะไรถ้าไม่ใช่เพราะอิงฟ้าเพราะฉะนั้นใครจะเลิกยุ่งหละ
"ไม่มีทาง เธอก็รู้ว่าฉันทำไม่ได้"
"นั้นไงมีจุดประสงค์จริงๆด้วย ทำไมอยู่ๆคนแบบป๋าธีมถึงมาสนใจพนักงานบริษัทของตัวเอง ฉันบอกเลยนะว่าแค่เห็นยัยอิงฟ้าเป็นคนน่ารัก คุยเก่งแล้วอยากได้เล่นๆ เลิกยุ่งกับเพื่อนฉันได้เลย ยัยอิงฟ้าเป็นเด็กดีเกินกว่าที่นายจะมาหลอกเธอ"
"ฉันจริงจังนะเจ๊บิว เธอก็รู้ว่าฉันแทบไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน อีกอย่างเธอรู้จักฉันดีว่าฉันเป็นคนยังไง"
เจ๊บิวเงียบไปเหมือนจะคิดอะไรเราก็ไม่อาจจะรู้ได้ผมหละกลัวใจเจ๊บิวจริงๆ ถ้าเธอขัดขวางผมขึ้นมาเธอจะเป็นอุปสรรคชิ้นใหญ่และผมไม่สามารถทำอะไรเธอได้ด้วยสิ
"ก็รู้ว่าป๋าธีมคนเนี่ยไม่ได้เจ้าชู้ แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายจริงจังกับอิงฟ้า แล้วครอบครัวนายจะโอเคเหรอคุณป้ารู้หรือยัง"
เธอถามผมหลายคำถามมากจนผมไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนเอาเป็นว่าผมจะตอบทุกคำถาม
"เอาเป็นว่าฉันจริงจังกับอิงฟ้ามากแล้วกัน และฉันไม่ได้คิดจะหลอกถ้าเพียงเจ๊บิวให้โอกาสฉันจะทำให้ดีที่สุด ส่วนเรื่องครอบครัวของฉัน เชื่อสิแม่ฉันต้องชอบอิงฟ้าแน่นอน"
เจ๊บิวหันไปมองหน้ากัปตันเหมือนจะขอความเห็น เขาพยักหน้ายิ้มๆแค่นั้น เจ๊บิวมองหน้าผมแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ฟังฉันนะป๋าธีม ยัยอิงฟ้าเธอมีความฝันมาตลอดว่าวันหนึ่งเธอจะต้องเป็นนักแสดงที่มีคุณภาพและเป็นที่รู้จัก ยัยอิงฟ้าไม่ชอบการใช้เส้นสายในการทำอะไรทุกอย่างเธอพยายามมาด้วยตัวเองตลอด ถ้านายรักอิงฟ้าจริงๆพยายามสนับสนุนให้เธอได้ทำตามความฝันของตัวเองอยู่ห่างๆ ส่วนเรื่องเธอสองคนฉันจะไม่ขัดขวาง นายสัญญากับฉันได้ไหมว่าจะไม่ทำให้อิงฟ้าเสียใจ เธอลำบากมานานฉันอยากให้เธอเจอคนดีๆและรักเธอจริงๆ"
เจ๊บิวเอ่ยมายืดยาวแต่ผมตั้งใจฟังเธอทุกคำพูด ไม่ว่าจะยังไงถ้าอิงฟ้าอยากทำอะไรผมสนับสนุนเธออยู่แล้ว ผมจะคอยดูเธอประสบความสำเร็จด้วยตัวเองอยู่ห่างไปคอยซัพพอร์ตเธอทุกอย่าง
"ฉันจะพิสูจน์ให้อิงฟ้าเห็นว่าฉันจริงใจกับเธอ ว่าแต่เจ๊บิวให้อภัยฉันแล้วใช่ป่ะ ไม่ขัดขวางแล้วใช่มั้ย"
"อือ ฉันทำไรได้ที่ไหน ถ้ายัยอิงฟ้าชอบนายจริงๆใครจะไปห้ามได้หละ ไปเถอะกัปตันบิวหิวข้าวแล้วอ่ะ อิป๋าธีมนี่ชวนออกมาคุยอะไรก็ไม่รู้หิวจังเลยยย"
อื้อหือออ ด่าผมสั่งสอนผมเสร็จก็หันไปอ้อนแฟนต่อ น่าอิจฉาจริงๆให้ตายสิ ว่าแล้วก็ไปหาอิงฟ้าดีกว่าผมอยากคุยกับเธอ
"ท่านประธาน มาแล้วเหรอคะ"
ผมพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินลงไปนั่งข้างๆเธอ รอยยิ้มของอิงฟ้าสวยจังยิ่งมองยิ่งสวย นี่ผมกำลังหลงเธอหนักมากเลยนะเนี้ย
"อื้ม ว่าแต่ดื่มอะไรอยู่เหรอ คุยนานไปหน่อยคอแห้งจัง"
"งั้นดื่มน้ำเปล่าก่อนค่ะ เดี๋ยวหนูสั่งเครื่องดื่มให้"
ผมรับน้ำเปล่ามาดื่มแล้วอิงฟ้าก็เรียกพนักงานมาให้ผมสั่งเครื่องดื่ม ก็วอทก้าแก้วเดียวเท่านั้นแหละไม่ได้ตั้งใจมาดื่มอยู่แล้ววันนี้ ผมนั่งคุยกับกัปตันมากกว่าเพราะสาวๆคุยกันผมไม่ค่อยเข้าใจเวลาล่วงเลยมาเกือบห้าทุ่มต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันกลับ
"อิงฟ้าให้เจ๊ไปส่งมั้ย"
<อิงฟ้า>
"อิงฟ้าให้เจ๊ไปส่งมั้ย"
ฉันเดินออกมาพร้อมเจ๊บิวกับกัปตันแล้วก็ท่านประธาน คือฉันนั่งแท็กซี่มานะก็คงต้องติดรถคนอื่นกลับ
"โอเค งั้นรบกวนด้วยค่ะเจ๊คนสวย"
"กลับกับผมสิทางผ่านพอดี ป่ะไปกันเถอะ กลับก่อนนะเจ๊บิว กัปตัน"
ท่านประธานพูดเองเอออเองเสร็จสรรพแล้วก็ลากฉันไปที่ลานจอดรถ ส่วนฉันยังงงๆแต่ก็เดินตามเขามา
"ไม่อยากรบกวนเลยค่ะ เกรงใจจัง"
"เกรงใจทำไมทางผ่านอยู่แล้ว ไปกันเถอะขึ้นรถนะ"
ฉันพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งรถกับท่านประธาน จากนั้นก็เป็นเขาที่ชวนคุยนั้นคุยนี่ตลอดทางจากปกติเขาไม่ค่อยพูดเลยวันนี้มาแปลกจังแหะ พูดเยอะจัง
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ รบกวนทั้งวันเลย แหะๆ"
เขาไม่พูดอะไรเปิดประตูรถเดิมตามฉันลงมาก่อนจะไล่ลูกน้องเขากลับไปหมดตอนนี้เหลือแค่ฉันกับท่านประธานยืนมองหน้ากันสองคน
"ไม่กลับเหรอคะ"
"อ่อพอดีซื้อคอนโดที่นี่ไว้นะเพิ่งตกแต่งเสร็จ วันนี้ก็เลยจะค้างที่นี่"
ฉันตกใจนะเนี้ยเพิ่งรู้ว่าเขามีคอนโดที่นี่ด้วย นึกว่าคนระดับเขาต้องอยู่คฤหาสน์ ไม่งั้นก็คอนโดหรูกว่านี้ไรงี้
"อ่อ งั้นขึ้นไปพร้อมกันนะคะ ว่าแต่อยู่ชั้นไหนคะ"
"710"
"หู้ยยยย ข้างห้องหนูเลยอ่ะ บังเอิญจังเลยหนูอยู่ 711"
ฉันยิ้มแห้งๆก่อนจะเดินมาถึงหน้าห้องของตัวเอง เขาเดินตามฉันมาถึงหน้าห้องแล้วไม่ยอมไปไหน ฉันเปิดประตูเสร็จเรียบร้อยจะเข้าไปข้างในหันไปมองหน้าเขายิ้มๆ
"ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะท่านประธาน คุณดีกับหนูมากเลยมากจนหนูไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี"
มันเป็นความรู้สึกที่ฉันอยากจะบอกเขามาก เวลามีเขาคอยช่วยเหลือแบบนี้ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นหนี้บุญคุณเขาจนไม่รู้จะตอบแทนยังไงหมด
"เรียกอย่างอื่นได้มั้ยนอกจากท่านประธานอ่ะ ฟังดูห่างจังเลย"
"แล้วท่านประธานอยากให้หนูเรียกว่าอะไรหละคะ"
ฉันเอ่ยถามเขาตาแป๋ว เขายิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยออกมา
"เรียกพี่ธีมสิ ผมชอบนะ"
"พี่เลยเหรอคะ จะดีเหรอหนูเป็นลูกน้องคุณเป็นเจ้านายนะ"
ฉันทักท้วงเล็กน้อยถ้าคนอื่นมาได้ยินว่าฉันเรียกเจ้านายแบบสนิทสนมแบบนั้นคงโดนดุตาย
"เวลางานอยากเรียกอะไรก็เรียกไป แต่เวลาส่วนตัวพี่อยากให้หนูเรียกพี่ว่าพี่นะ ได้มั้ย"
ฮืออออ ทำไมต้องมองแบบนั้นด้วยฉันใจสั่นจนทำตัวไม่ถูกแล้วนะ ทำไมต้องมาทำดีกับฉันให้ฉันหวั่นไหวด้วยเนี้ย อร๊ายยยยย
"ถ้าท่าน . เอ้ย!! ถ้าพี่ธีมต้องการแบบนั้นก็ได้ค่ะ หนูเข้าห้องแล้วนะคะฝันดีค่ะ"
ฉันรีบเดินเข้าห้องทันทีอยู่ต่อไม่ได้แล้วนะมันเขิน แต่ก่อนจะได้ปิดประตูเขาก็จับไว้ก่อน
"เดี๋ยวสิพรุ่งนี้หยุดใช่มั้ย"
"ค่ะ .. พรุ่งนี้หนูหยุด"
"งั้นรบกวนทำอาหารเช้าเผื่อหน่อยสิ เดี๋ยวตอนแปดโมงเช้าจะมาหาที่ห้องนะ ฝากท้องหน่อยจะได้มั้ยน้า "
เขามองฉันยิ้มๆฮืออ มันดีต่อใจเหลือเกิน โอ๊ยยย ไม่ไหวแล้วฉันเขิน
"ดะ... ได้ค่ะ แปดโมงเจอกันนะคะ"
ฉันปิดประตูทันทีก่อนจะกริ๊ดออกมาลั่นห้อง อร๊ายยยยยยย แต่เขาพูดแค่นั้นทำไมฉันจะต้องใจเต้นแรงจนทำตัวไม่ถูกแบบนั้น
"กริ๊ดดดดดดดดด ฉันเขิน! อร๊ายยยยยยยยย ทำไงดี กริ๊ดดดดด"
ฉันนั่งลงตรงโซฟาก่อนจะจิกหมอนแล้วกริ๊ดออกมา ทำยังไงดีใจเต้นไม่หยุดเลยอ่ะ ฉันจับหน้าอกตัวเองฟังเสียงหัวใจที่มันเต้นตุบตับแรงๆแล้วนั่งคิดถึงใบหน้าของเขา
"นี่หนูหลงรักคุณเข้าแล้วเหรอเนี้ย"
