บทที่ 3 ตอน คนชั่วเช่นข้ากำลังจะเป็นสามีเจ้า
นางพยายามส่ายหน้าหนี แต่ถูกเขาจับปลายคางไว้แน่น ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดรัดเรียวลิ้นนุ่ม สอดประสาน ยั่วหยอก หลอกล่อ ให้นางสิ้นแรงขัดขืน
“อืม มาเป็นเจ้าสาวของข้าเถอะนะ...”
เขาผละริมฝีปากออกกระซิบข้างใบหูนาง หลิวซืออินหอบหายใจแรง จูบของเขาทำให้นางอ่อนระทวยสิ้นฤทธิ์ หน้าร้อนผ่าว รู้สึกอับอายขึ้นมา น้ำตาไหลพราก
“คนเลว เจ้ามันคนเลว ข้าเกลียดเจ้า”
นางด่าทออย่างลืมกลัว มือถูกมัดไว้ทำอะไรไม่ถนัด สิ่งที่ทำได้คือยื่นหน้าไปกัดคนที่อยู่ใกล้เต็มแรง
“โอ๊ย ! เจ้าเป็นหมารึ”
อีกฝ่ายไม่ยอมให้นางกัดเขาอีก บีบคางนางจนเจ็บ ทำให้หลิวซือต้องปล่อยฟันออกจากท่อนแขนที่กัดไว้ รสเค็มผสมคาวในปาก ทำให้รู้ว่ากัดจนเขาเลือดออก รีบบ้วนคาบเลือดทิ้งอย่างขยะแขยง
“ฤทธิ์มากใช่ไหม ถ้าเช่นนั้น ข้าก็จะไม่ถนอมเจ้าแล้ว”
เขาตวาดด้วยน้ำเสียงโมโหจัด ก่อนจะผลักนางล้มลงไปนอนกับพื้นอีกครั้ง แล้วโถมตัวเข้าหา มือหนาฉีกทึ้งชุดเจ้าสาวสีแดงจนขาดวิ่น
แคว่ก แคว่ก แคว่ก !
“อย่านะ ปล่อยข้านะ ไอ้คนชั่ว !”
หลิวซืออินดิ้นรนขัดขืนด้วยความกลัว นึกเสียใจนางไม่น่าไปกัดไอ้โจรร้ายเลย ทำให้มันโมโหแบบนี้ มันคงไม่ละเว้นนางแน่
“คนชั่วรึ คนชั่วเช่นข้ากำลังจะเป็นสามีเจ้า”
เขายื่นหน้ามากระซิบใกล้หู คนได้ยินน้ำตาไหล ตัวสั่นด้วยความกลัว นางพยายามดิ้นหนี แต่ถูกมัดไว้แน่น ตาถูกปิด ตกอยู่ในความมืด เสื้อผ้าถูกกระชากออกจากตัว ความกลัวยิ่งทวีขึ้นเรื่อยๆ
“อย่านะ... อย่าทำข้าเลย ได้โปรดละเว้นข้าด้วย...”
นางอ้อนวอน น้ำตาไหลออกมาจนชุ่มผ้าที่ปิดตาไว้ แต่ความหวังก็ดับลง เมื่อร่างหนาเข้ามาแนบชิด สัมผัสที่นาบลงมา ทำให้หลิวซืออินรู้ว่าอีกฝ่ายไร้อาภรณ์ติดกาย เขาขยับเข้ามาคร่อมทับร่างของนางเอาไว้ ดวงตามองเห็นเพียงความมืด เช่นเดียวกับหัวใจที่กำลังถูกความหวาดกลัว ครอบคลุมจนมืดหม่น
“ฮือ... ไม่นะ อย่า...”
หลิวซืออินเบือนหน้าหนี พยายามดิ้นรนสู้ แต่ถูกเขาใช้มือข้างหนึ่งกดตรึงข้อมือทั้งสองไว้เหนือศีรษะ ใช้เข่ากดต้นขานางไว้จนดิ้นหนีไม่ได้ ใบหน้างามส่ายไปมา น้ำตาไหลจนเปื้อนผ้าที่ปิดไว้มองเห็นคราบชื้น เขาใจอ่อนลงวูบหนึ่งคล้ายจะยุติสิ่งที่ทำอยู่
ทว่า... ภาพของนางหลี่เจียน กำลังร้องไห้เหมือนคนจะขาดใจ ร่ำร้องให้เขาทวงความยุติธรรมให้กับจางเฉียนวาบเข้ามาในหัว
“เสี่ยวเหวิน เจ้าต้องล้างแค้นให้เสี่ยวเฉียน ป้าขอร้องเจ้า”
สภาพร่างไร้วิญญาณของจางเฉียน ทำให้คนเห็นแทบสติแตก เจ็บปวดรวดร้าว หัวใจเจียนแหลกสลาย จางเฉียนคือสตรีที่เขารักสุดหัวใจ
“ท่านป้าบอกข้าว่า โตขึ้นจะให้ข้าแต่งงานกับพี่ตง ข้าต้องรักพี่ตงให้มากๆ ”
จางเฉียนเป็นเด็กกำพร้า นางหลี่เจียนรับมาเลี้ยงไว้ สั่งสอนให้รักและเชื่อว่าต้องโตขึ้นมาเพื่อเป็นเจ้าสาวของหลินตงลูกชายของนาง จางเฉียนและเขาโตมาด้วยกัน ความผูกพันก่อเกิดเป็นความรักขึ้น หลินตงรับรู้ว่าเขารักจางเฉียน จึงชะลอการแต่งงานไว้ พยายามพูดให้มารดาเปลี่ยนใจ แต่นางหลี่เจียนยังยืนกรานให้จางเฉียนแต่งงานกับลูกชายของนาง
“หลินตงเป็นลูกชายคนเดียว ต้องมีทายาทสืบสกุล เสี่ยวเจียนคือคนที่ข้ากับท่านลุงของเจ้า เลี้ยงไว้ให้แต่งงานกับเขา เสี่ยวเหวินเจ้าอย่าคิดอกตัญญู แย่งชิงสตรีของพี่ชาย”
เขาถูกผู้เป็นป้าสะใภ้ขัดขวาง ไม่ให้แย่งชิงจางเฉียนมาจากหลินตง เขาจำยอมตัดใจพาตัวเองไปทำงานกับสำนักคุ้มภัย ออกเดินทางไปยังที่ต่างๆ เมื่อรู้ว่าหลินตงกับจางเฉียนกำลังจะแต่งงาน เขาจึงกลับมาร่วมอวยพรวันวิวาห์ ให้พี่ชายและสตรีที่เขารัก แต่นั่นกลับเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้เห็นทั้งคู่
หัวใจที่อ่อนลง พลันแข็งกร้าวขึ้นมาด้วยไฟแค้น หยวนจงเหลียงฉุดจางเฉียนไป ข่มเหงนางจนนางคิดสั้นกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย หลินตงเองก็ถูกทำร้ายจนขาหัก ร่างกายบอบช้ำ ท่านลุงเองก็เสียใจจนล้มป่วยติดเตียง ครอบครัวผู้มีพระคุณถูกรังแก สตรีที่เขารักต้องตายจาก
"หยวนจงเหลียนมันทำร้ายหลินตง และยังขืนใจเสี่ยวเฉียนจนนางคิดสั้นฆ่าตัวตาย
ดวงตาลุกวาบด้วยความแค้น ความเห็นใจถูกปัดทิ้ง สุราที่ดื่มทำให้เขายิ่งขาดสติ ร่างกายร้อนวูยวาบ ภายในกายเกิดความกำหนัดขึ้นมาจนมิอาจยั้งใจตัวเองไหว เยี่ยเหวินจ้าวเพิ่งรู้ตัวว่าสุราที่เขาดื่ม ผสมยากระตุ้นกำหนัดไว้ สติของเขาดับวูบเหลือเพียงความต้องการของร่างกายที่มิอาจควบคุม หญิงงามใต้ร่างจึงกลายเป็นที่ระบายความปรารถนา
“อย่านะ ปล่อยข้า ได้โปรด...”
หลิวซืออินพยายามดิ้นรนปกป้องตัวเองสุดชีวิต ทว่านางไม่อาจจะต้านทานความป่าเถื่อนของเขาได้ น้ำตาไหลรินอาบแก้ม พร้อมกับเสียงร้องอ้อนวอน
“ปล่อยข้าเถอะ ฮือ อย่าทำข้าเลย ฮือ...”
เรือนร่างอันงดงาม ทรวงคู่งามอวบใหญ่พอดีตัว ปลายยอดสีชมพูกะจิดริดคล้ายไข่มุก เอวคอด หน้าท้องแบนเรียบ ผิวขาวผ่องไร้รอยไฝฝ้านุ่มเนียนละมุนไปทั้งตัว
สายตาของเยี่ยเหวินจ้าว กวาดมองไปบนร่างงดงามอย่างตะลึงลาน สตรีนางนี้เรียกว่างามล่มเมือง ไม่แปลกใจเลยที่หยวนจงเหลียงแต่งนางเข้าเรือน ไอ้สารเลวนั่นหมดโอกาสได้มีคืนวิวาห์กับเจ้าสาว ตอนนี้เขาเท่านั้นที่ได้ครอบครองนาง
