บทที่ 48 แลกแหวน

มิณท์รัตน์ยืนอยู่ที่โถงทางเข้านานมากแล้ว นานจนขาของเธอเริ่มจะปวดเมื่อย แต่สองย่าหลานก็ยังไม่ทันได้สังเกตเห็นเธอ

“แค่กๆ” มิณท์รัตน์แกล้งปิดปากไอเบาๆ

“มิณท์ กลับมาแล้วเหรอลูก”

คุณย่าหันกลับมาเห็นมิณท์รัตน์ ก็รีบยิ้มแล้วเดินเข้ามาหา พร้อมกับจูงข้อมือของเธออย่างสนิทสนม

“วันนี้เป็นวันดีจริงๆ ไม่บ่อยน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ