บทที่ 26 ราคาของผลประโยชน์ (๓) จบตอน

คงไปหวังให้เขาช่วยก็คงไม่ได้ สงสัยต้องช่วยเหลือตัวเอง

ไม่กิน

ว่าแล้วก็ยืดตัวตรงแล้วฉีกยิ้มค้างไว้เพราะทำอะไรไม่ถูก ถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นว่ามีเม็ดเหงื่อผุดซึมเต็มกรอบหน้าของเธอเต็มหน้าผากไปหมด

“เสียมารยาทสิ้นดี คุณแม่ตักกับข้าวให้ ยังนิ่งเฉยทำเป็นทองมิรู้ร้อน” เสียงค่อนขอดของไอ้เด็กเวรมิ่งขวัญโพล่งขึ้น...