บทที่ 17 คนเป็นเบ๊

ทิวา (เล่าเรื่อง)

จากนั้นพอลืมตาขึ้น ความซวยก็เล่นงานหนักกว่าเก่า อาการมึนหัวที่มีก่อนหน้าก็เล่นงานหนักจนก้าวพลาดลื่นล้ม กางเกงเปียกโชกทั้งตัว พอลุกขึ้นยืนได้ ผมก็รีบวิ่งเหยาะๆ ข้ามถนนหาที่ทางหลบฝน

และผมต้องเย็นวาบไปทั้งตัว เมื่อมีเสียงบีบแตรรถ ผสมกับเสียงร้องของแม่ค้าแถวนั้นทำให้ผมรู้ตัวว่าเกือบถ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ