บทที่ 37 เหลวไหล!

มู่หรงอี้หวายได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น รู้สึกโมโหมากขึ้นถูกนางเข้าใจเขาผิดโดยสิ้นเชิง

“ให้ตายเถอะ! ข้าขอโทษที่ไม่สามารถฆ่าพวกมันทิ้งทั้งหมดได้ต่างหาก” สายตาวาวโรจน์ยังคงจดจ้องไปทางชายป่า “อาการป่วยของข้ายังไม่หายสนิท จึงไม่สามารถเด็ดหัวมันมาเพื่อแก้แค้นให้กับเจ้า บัดซบ!”

“มะ...หมายความว่า พี่อี้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ