บทที่ 51 ข้าหายโกรธเจ้าแล้วก็ได้

หลี่จื่อเหยาแทบสำลัก จุมพิตของเขาช่างร้ายกาจและเอาแต่ใจ นางทำได้เพียงคล้องแขนไว้บนลำคอ แล้วปล่อยให้เขาทำตามใจต้องการ

ไม่นานนักการลงโทษอันแสนหวานก็จบลง มู่หรงอี้หวายถอนจุมพิตอย่างช้าๆ จ้องมองใบหน้าสะคราญโฉมที่กำลังเห่อแดง ริมฝีปากอิ่มยังคงสั่นระริกและบวมเจ่อ นางหอบหายใจ ดวงตาคู่สวยฉ่ำปรือและมีหยาดน้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ