บทที่ 114

ประตูห้องใต้ดินปิดกระแทกเสียงดังปังตามหลังฉัน และชั่วเสี้ยววินาที ฉันรู้สึกโล่งใจวูบหนึ่ง

เสียงตะโกนของแอชตันอู้อี้ลงไปแล้ว เสียงของเขาสะท้อนมาจากห้วงลึกเบื้องล่างขณะที่ร่างกายฉันหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอดเพิ่ม

มือฉันสั่นขณะง่วนอยู่กับพวงกุญแจ พยายามอย่างสุดกำลังที่จะล็อกเขาไว้ข้างในนั้น กักขังเขาไว้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ