บทที่ 139

บ้านเงียบสงัดจนน่าขนลุกขณะที่เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เสียงเนือยๆ จากรายการเรียลลิตี้โชว์ดังคลออยู่เบื้องหลัง แต่ฉันไม่มีสมาธิจะสนใจมันเลย

เสียงหัวเราะเสแสร้งและเสียงโต้เถียงเกินจริงในรายการดูไร้สาระสิ้นดีเมื่อเทียบกับสถานการณ์จริงที่กำลังก่อตัวขึ้นในชีวิตของฉันเอง

ฉันนั่งอยู่ริมโซฟา มือประสานกันแน่นบนต...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ