บทที่ 11

คำพูดเย้ยหยันของภคิณกระตุ้นรชาให้ทำงานหนักอย่างสุดกำลัง ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่เคยออกจากออฟฟิศเลย

ยามเธอหิว เธอจะกินขนมปังกรอบและบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ยามเธอง่วง เธอจะแผ่ตัวลงและนอนสักหนึ่งชั่วโมง ไม่กี่วันต่อมาเธอก็หมดสภาพและมีรอยคล้ำรอบดวงตา

เช้าวันนี้ ทันทีที่ลิสาเข้ามาในออฟฟิศ เธอรีบโร่เข้ามาแล้วพูดว่า "รชา ท่านประธานมาทำอะไรที่นี่"

รชาเงยหัวขึ้นด้วยความงุนงง “อิตานายทุนเหรอ? เขาไม่ได้มาที่นี่นะ”

“ฉันเห็นเขาออกไปจากที่นี่ตอนที่ฉันเพิ่งมาถึง” ลิสาชี้ไปที่ประตู

ในตอนนั้น รชาตระหนักในทันทีว่าภคิณต้องมาดูเธอทำตัวเองขายหน้า เขาคิดว่าเธอคงทำงบประมาณให้เสร็จก่อนวันจันทร์ไม่ได้

บ้าจริง รชาม้วนแขนเสื้อขึ้น ครั้งนี้เธอต้องทำให้เขาประทับใจให้ได้

“ฉันรู้ละ ตานายทุนมาที่นี่เพื่อแอบดูแก เขาแอบชอบแกหรือเปล่า” ลิสาพูดติดตลก

ตอนนี้อิตานายทุนได้กลายเป็นชื่อเล่นของภคิณไปแล้ว

รชาเหลือบมองเธอ “เขามาดูฉันทำตัวเองขายหน้าน่ะสิ”

เมื่อเห็นรอยคล้ำรอบดวงตาของรชา ลิสาก็พูดอย่างรู้สึกผิดว่า “รชา ฉันขอโทษนะ ฉันทำให้แกลำบาก แกเหนื่อยมาหลายวันแล้วถึงกับมีรอยคล้ำใต้ตา และฉันก็ช่วยอะไรแกไม่ได้เลย”

รชาเงยหน้าขึ้นมองลิสาที่รู้สึกผิด และจงใจพูดอย่างสบายๆ ว่า “แกก็ไม่ได้สบายไปกว่าฉันเหอะ น้องชายก็พึ่งพาไม่ได้ ตอนนี้แม่แกต้องพึ่งพาแกคนเดียวแล้ว รีบไปทำงานเลยไป แกต้องไปโรงพยาบาลหลังเลิกงานอีกนะ!"

“ขอบใจนะ” ลิสาขอบคุณแล้วกลับไปนั่งที่อย่างช่วยไม่ได้

รชาก้มหน้าและทำงานต่อ ทุกนาทีและทุกวินาทีมีความสำคัญกับเธอมาก

ในเย็นวันอาทิตย์ เมื่อเพื่อนร่วมงานทุกคนเลิกงานและกลับบ้านกันหมดแล้ว รชาก็ยังคงฝ่าฟันอยู่หน้าคอมพิวเตอร์

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าหนักในออฟฟิศที่ว่างเปล่า ขนหลังคอรชาตั้งชันขึ้นพร้อมกัน และเธอเงยหน้าขึ้นทันที

ภคิณซึ่งสวมสูทสีดำอยู่เสมอปรากฏตัวต่อหน้าเธอ เขารวยมากจนรชายากจะเชื่อว่านี่เป็นชุดสูทเดียวที่เขามี

ภคิณมองดูใบหน้าซีดเซียวของรชาใกล้ ๆ แล้วถามด้วยสีหน้าจริงจังว่า “เหลือเวลาอีกแค่สิบกว่าชั่วโมงเองก่อนจะประมูลเก้าโมงเช้าพรุ่งนี้ คุณแน่ใจหรือว่าจะทำเสร็จ? "

แม้ว่าคราวนี้ภคิณจะมีท่าทีเข้มงวดมาก แต่ก็ไม่มีการดูถูกหรือสบประมาทใด

รชามองดูกองงานข้างๆ เธอและตอบด้วยความมั่นใจ “ฉันแน่ใจว่างานจะเสร็จตอนห้าหรือหกโมงเช้าวันพรุ่งนี้ค่ะ”

ภคิณพยักหน้า “งั้นคืนนี้ผมจะพักที่บริษัท เมื่อคุณทำงบประมาณเสร็จแล้ว เอาไปให้ผมโดยตรง”

ก่อนที่รชาทันจะพูด เขาได้หันหลังแล้วจากไปแล้ว

รชาไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน และสุดท้ายเธอก็ทำงบประมาณเสร็จตอนหกโมงครึ่ง

เธอถือแฟ้มงบประมาณหนาสองนิ้วไว้ในอ้อมแขนและเดินอย่างรวดเร็วไปที่ออฟฟิศของภคิณ

ประตูห้องทำงานของประธานไม่ได้ล็อกไว้ รชามองเข้าไปในห้องและเห็นภคิณกำลังทำงานอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา เธอคิดว่าเขายังหลับอยู่ในตอนนี้เสียอีก

“ก็อก ก็อก...”

หลังจากที่เคาะประตู เธอได้ยินเสียงที่ทุ้มลึกและเป็นเอกลักษณ์ของภคิณ "เข้ามา"

รชาก้าวเข้ามาแล้ววางแฟ้มงบประมาณหนาปึกไว้ข้างหน้าภคิณ “ท่านประธาน งบประมาณเสร็จแล้วค่ะ”

ภคิณเอื้อมมือไปพลิกดูงบประมาณแล้วถามด้วยความสงสัยในแววตา “ตอนนี้ผมไม่มีเวลาตรวจดูความถูกต้องของงบประมาณ หากมีข้อผิดพลาดเรื่องงบประมาณหลังจากที่เรายื่นครั้งนี้ ชื่อเสียงของเราที่ขึ้นชื่อว่าเคร่งครัดและเข้มงวดมาหลายปีจะพังลง คุณเข้าใจใช่ไหม”

รชาเริ่มประหม่าในทันที แต่เมื่อถึงจุดนี้ เธอหันหลังกลับไม่ได้แล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ทำสำเร็จก็คงจะพังมันไปเลย

"บริลเลียนซ์ กรุ๊ป เป็นที่มารายได้ของฉัน ฉันจะไม่เอาชื่อเสียงของบริลเลียนซ์ กรุ๊ปมาเสี่ยงค่ะ" รชายืดหลังตรง

หลังจบการศึกษา เธอเข้าทำงานที่บริลเลียนซ์ กรุ๊ปทันที ตลอดสามปีมานี้เธอทำงานหนักเพราะบริลเลียนซ์ กรุ๊ปช่วยให้เธอดูแลแม่กับน้องเรื่องเงินได้ ความรู้สึกของเธอที่มีต่อบริลเลียนซ์ กรุ๊ปนั้นเกินจะบรรยาย