บทที่ 5

ทันทีที่เธอทำงานเสร็จในตอนบ่าย รชาก็ตรงไปที่บ้านพักคนชราในแถบชานเมือง

เมื่อเธอไปถึงบ้านพักคนชรา ข้างนอกก็มืดแล้ว

เมื่อตอนที่ปู่ของเธอยังหนุ่ม ท่านเป็นทหารและเคยทำงานให้กองทัพ ดังนั้นท่านจึงได้รับการดูแลของทหารผ่านศึก ทำให้ท่านสามารถอาศัยอยู่ในบ้านพักคนชราได้

คุณปู่อายุเกือบ 90 ปีและต้องนอนติดเตียงมาเป็นเวลากว่าสิบปีแล้ว รชาจึงไม่ได้มีสายสัมพันธ์ลึกซึ้งกับท่านนัก เธอมาที่นี่เพื่อความสบายใจเท่านั้น

ทันทีที่เธอเข้าไปในวอร์ด รชาเห็นลุงกับป้าของเธอร้องไห้สะอึกสะอื้นอยุู่ข้างหน้าคุณปู่ที่นอนอยู่บนเตียง

“รชามาแล้ว!” คุณป้าเห็นรชาก่อน เธอลุกขึ้นและเดินเข้ามา

“คุณปู่เป็นยังไงบ้างคะ” รชามองไปยังชายชราร่างผอมที่อยู่บนเตียงและรู้สึกผิดหวังมาก

“ท่านถูกจัดให้เป็นผู้ป่วยอาการวิกฤติแล้ว ท่านจะจากไปในหนึ่งหรือสองวันนี้” คุณลุงตอบอย่างเศร้าๆ

เมื่อได้ยินดังนั้น รชาก็ตาแดง เธอพยายามปลอบใจ “คุณลุงดูแลคุณปู่มาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ลุงพยายามเต็มที่แล้วนะคะ”

“ลุง...” คุณลุงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

ในเวลานี้ก็มีเสียงจากนอกประตูดังขึ้น

จากนั้นพ่อจอมไม่ซื่อของรชา เมียน้อย และลูกติดของเขาก็เดินเข้ามา

วิรัญญา หัสวดี เป็นชื่อของเมียน้อยและใครๆ ก็เรียกเธอว่านางจิ้งจอก เพียงแต่ตอนนี้เธอเป็นจิ้งจอกแก่ คอเสื้อของเธอลงต่ำมากและเธอแต่งหน้าหนาเตอะจนแป้งหลุดไม่หยุด และถึงแม้จะแต่งขนาดนั้นก็ไม่อาจปกปิดริ้วรอยบนใบหน้าของเธอไม่ได้

ส่วนลูกเลี้ยง วาดดาว หัสวดี มีตาโต จมูกโด่ง หน้าเรียวยาว อกใหญ่ เอวเรียวเล็ก สะโพกยั่วยวน รชาสงสัยว่าร่างกายของเธอทุกส่วนคงทำมาใหม่หมด แถมเธอยังแต่งหน้าจัดหนักและไม่มีใครเคยเห็นหน้าจริงของเธอเลย

พอวิรัญญาเข้ามา เธอก็แผดเสียงดัง "โธ่! คุณพ่อ ทำไมถึงตัดสินใจไปแบบนี้ละคะ อย่างน้อยก็สั่งเสียและบอกพวกเราเรื่องพินัยกรรมหน่อย สองพี่น้องจะได้ไม่ผิดใจกัน"

ทันทีที่เธอเข้ามา วอร์ดที่เงียบสงบก็อยู่ในความโกลาหลวุ่นวาย รชาขมวดคิ้ว เห็นได้ชัด พวกเขาไม่ได้สนใจอาการป่วยไข้ของคุณปู่มาหลายปีแล้ว แต่ตอนนี้พวกเขามาที่นี่เพียงเพื่อทรัพย์สินของคุณปู่เท่านั้น

“ช่วงสุดท้ายของชีวิตพ่อ ปล่อยพ่อไปเงียบๆ หน่อยไม่ได้เหรอไง” เสียงของลุงใหญ่เต็มไปด้วยความโกรธ

ในตอนนั้นเอง วิรัญญาหยุดร้องไห้ทันทีและหันไปพูดอย่างดุเดือดว่า “พี่ใหญ่ คนแก่กำลังจะตาย พี่ไม่คิดเหรอว่าเราควรจัดการบ้านของพ่อและค่าปลงศพที่รัฐให้ตอนนี้เลย”

“พ่อยังไม่ตายนะ อีกอย่าง ค่าปลงศพรัฐจะจ่ายแค่ตอนที่ตายแล้ว” ลุงใหญ่เป็นคนซื่อตรง ในเรื่องความรำคาญใจ ลุงไม่เหมือนกับจิระ สุรสันติและวิรัญญา

ในตอนนั้นเอง พ่อจอมไม่ซื่อของรชาพูดว่า "พี่ใหญ่ พี่จะเอาเงินทั้งหมดไปเองไม่ได้ เพราะพ่อมีลูกชายสองคน"

“แก...” ลุงใหญ่โกรธจนหน้าซีดเมื่อชี้ไปที่จิระ

ป้าใหญ่รีบเข้าไปจับตัวเขาและถามด้วยความเป็นห่วงว่า “คุณคะมีอาการหัวใจวายหรือเปล่า”

“ใช่ ครอบครัวของลูกชายคนที่สองก็มีสิทธิได้รับมรดกจากเงินคุณปู่ด้วยเหมือนกัน!” วาดดาว ลูกเลี้ยงเสริมขึ้นมาด้วย

ชั่วครู่หนึ่ง คู่สามีภรรยาที่เป็นคนดีซื่อสัตย์อย่างลุงและป้าไม่ใช่เทียบไม่ได้เลยกับพวกเขา

หัวอกของรชาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง เธอทนสีหน้าชั่วร้ายและน่ารังเกียจของพวกเขาไม่ได้อีกต่อไป เธอจึงออกไปเถียงกับพวกเขา “กล้าดียังไงมาถามหาทรัพย์สินของคุณปู่ ตอนที่ท่านป่วยคุณอยู่ไหน พวกเขาไม่เกี่ยวข้องทางสายเลือดกับคุณปู่ แต่คุณเป็นลูกของคุณปู่นะ ตอนที่ท่านป่วยคุณไม่เคยมาเยี่ยมด้วยซ้ำ สามัญสำนึกหนะคุณโยนให้หมากินไปแล้วหรือไง?”

จิระไม่ตอบเพราะเขารู้ว่าตัวเองผิด

วิรัญญากำลังเติมน้ำมันลงในกองไฟ “รชา เขาเป็นพ่อของเธอนะ ถ้าเป็นสมัยโบราณเธอคงถูกทุบตีจนตายที่ต่อว่าพ่อตัวเองแบบนี้!”

รชาโกรธมากเมื่อเห็นวิรัญญา ย้อนกลับไปในตอนนั้น หล่อนชี้ไปที่จมูกของแม่เธอและต่อว่าเธอ เธอเสียใจที่ตอนนั้นเธอยังเด็ก ไม่อย่างนั้นเธอจะสู้กับหล่อนจนจบกันไปข้างแน่นอน!

รชายกคางและยิ้มเยาะ “ในสมัยโบราณ เมียน้อยอย่างคุณก็คงถูกจับถ่วงน้ำตายเป็นการทำโทษไปแล้ว”

วิรัญญาโมโหกับคำพูดของรชามาก หล่อนหันไปหาจิระแล้วพูดว่า "จิระ ใครเป็นผู้ปกครองยายเด็กนี่"

จิระพูดอย่างโกรธจัด “รชา ขอโทษป้าเขาเดี๋ยวนี้!”

“หนูผิดเหรอไง เขาไม่ใช่เมียน้อยเหรอ” เธอผุดยืนบนขาตัวเองและชี้ไปที่วิรัญญา

เป็นเวลาหลายปีที่พ่อของเธอปฏิเสธจะให้เงินเลี้ยงดูเธอและน้องสาว รชาจำได้ว่าตอนที่เธอยังเป็นเด็ก เธอไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมและเธอขอเงินจากเขา แต่เขาไม่เพียงปฏิเสธที่จะจ่าย แต่ยังตบตีเธอด้วย

ในทางกลับกัน เขาเลี้ยงดูลูกสาวของเมียน้อยด้วยความเอาใจใส่และปกป้องอย่างสุดความสามารถ ตั้งแต่นั้นมารชาแอบสัญญากับตัวเองว่าเธอจะไม่มีวันรับเงินจากเขาแม้แต่สตางค์แดงเดียว เธอได้ลบพ่อของเธอออกจากชีวิตตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา!

“จิระ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว ถ้าฉันจะถูกลูกสาวของคุณดูถูกแบบนี้!” วิรัญญาเริ่มร้องไห้และโหยหวน

“ฉันจะตีแกให้ตายเลย!” จิระโกรธจัดและตบหน้ารชาทันที

รชาถูกตบอย่างแรงจนเธอเห็นดาวและเดินโซเซ วาดดาวใช้โอกาสนี้ผลักเธอจากด้านหลังและทำให้เธอล้มลงบนพื้นแข็งอย่างแรง

รชาเหงื่อออกด้วยความเจ็บปวด เธอรีบลุกขึ้นและตะโกนซ้ำๆ “ฉันยังไม่จบกับแก!”

รชาลุกไปตบหน้าวาดดาวอย่างแรง วาดดาวไม่ทันได้ตั้งตัว

เมื่อเห็นเช่นนั้น จิระก็ก้าวออกมาและกำลังจะทุบตีรชาต่อ “นังเด็กเลว มาดูกันว่าฉันจะทำยังไงกับแก!”

ในตอนนี้ ลุงกับป้ากลัวว่ารชาจะได้รับบาดเจ็บ พวกเขาสองคนจึงรีบเอาตัวเข้ามาแยกทั้งคู่ออกจากกัน

“จิระ อย่าใช้กำลัง!” ลุงใหญ่ตะโกนอย่างโกรธจัด

“จิระ ทุบนังเด็กเลวนี้ให้ตายไปเลย!” เสียงของวิรัญญา

รชาแตะที่มุมปากตัวเองและมองลงต่ำ มือของเธอเต็มไปด้วยเลือด แต่เธอกลับรู้สึกยินดีในใจ

ในความวุ่นวาย รชาชำเลืองไปเห็นคนสองคนยืนอยู่ที่ประตู คนที่อยู่ข้างหน้ากำลังจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีเข้ม และอีกคนที่อยู่ข้างหลังเขากำลังถือช่อดอกไม้อยู่ในมือ