บทที่ 8 ตอนที่ 8
แล้วพ่อเจ้าประคุณก็ขยับลุกขึ้นนั่ง ให้ตายเถอะ ถึงแม้จะมีฟองสบู่สีขาวสะอาดปกปิดเอาไว้อยู่ แต่... แต่สายตาของหล่อนดันดีเกินไป
อะไรแว่บๆ เป็นลำๆ อยู่ที่หน้าขาของเขา
ม่านทองยกมือขึ้นทาบอกและก็รีบหันหลัง แก้มนวลแดงก่ำเลยเถิดไปจนถึงไรผม หัวใจเต้นแรงไหวระทึกจนแทบจะร่วงออกมาจากอก
“ม่าน... ม่านไม่ว่างน่ะค่ะ”
“หน้าที่ของเธอคือดูแลฉันไม่ใช่หรือ แล้วยังมีอะไรทำให้เธอไม่ว่างได้อีกล่ะ”
“แต่... แต่ม่าน...”
หญิงสาวยังคงยืนหันหลังตัวสั่นเทา
จอมราชหันมามองพร้อมกับเผลอยิ้มขบขันออกมา ผู้หญิงคนนี้แปลกนัก ไม่น่าเชื่อว่าหล่อนจะเอียงอายเพียงแค่เรียกให้มาถูหลังแบบนี้
“ถ้าเธอไม่ยอมเดินมาดีๆ ฉันก็คง...”
“ก็คงอะไรคะ”
หล่อนถาม และหันกลับมามองอย่างลืมตัว แต่แล้วก็ต้องอ้าปากค้างเติ่ง ก่อนจะกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตหลับปี๋แต่มันยังไม่พอ เพราะสองมือก็ยกขึ้นไปปิดทับเอาไว้อีกชั้น
“พี่ราช... พี่ราชนั่งลงก่อนเถอะค่ะ”
จอมราชหัวเราะสะใจ ก่อนจะแสร้งยั่วต่อ
“ที่ร้องนี่เพราะอะไร...”
เขาก้าวออกจากอ่างน้ำ ยืนเปลือยล่อนจ้อนอย่างไม่รู้จักคำว่าอับอาย
“ก็... ก็พี่ราช... แก้ผ้านี่คะ”
หล่อนตอบกลับมาเสียงสั่นเทา มือยังคงปิดตาแน่น
“ไม่จริงหรอกมั้ง”
จอมราชขยับตัวเข้าไปหยุดใกล้ๆ ร่างเล็ก พร้อมกับก้มลงกระซิบเสียงกระเส่าที่ข้างใบหูเล็ก
“เธอร้องเพราะถูกใจกับขนาดไอ้นี่ของฉันมากกว่า”
แล้วจอมราชก็ทำให้หล่อนช็อกเป็นครั้งที่สองด้วยการกระชากมือของหล่อนออกจากตา และเอาไปกุมทับกับ...
ท่อนชายที่กำลังชูชันใหญ่ยาว!
“พี่ราช!”
หญิงสาวร้อนจัดไปทั้งตัว พยายามจะชักมือหนีแต่เขาไม่ปล่อย
“ใหญ่กว่าแขนของเธอแบบนี้ ชอบมากสินะ”
“คนหยาบคาย นี่ปล่อยนะ”
แล้วม่านทองก็ไม่คิดจะอดทนอีก หล่อนผลักคนตัวโตเต็มแรง พยายามจะวิ่งหนีออกมา แต่เขาไม่ยอมปล่อย คว้าร่างของหล่อนเอาไว้ และกอดแน่น มันแน่นมากจนหล่อนสัมผัสได้ถึงความเปลือยเปล่าล่อนจ้อนของบุรุษเพศได้เต็มจิตวิญญาณ
“พี่ราช... ปล่อยนะคะ ปล่อย...”
เขาไม่ปล่อย กลับหัวเราะลั่น พลางจงใจถูไถอาวุธคู่กายกับหน้าท้องของหล่อน หญิงสาวหน้าซีดเผือดสลับแดงก่ำ จอมราชหยาบคายกับหล่อนเหลือเกิน
“เธอชอบมัน”
“ไม่... ปล่อยนะ ปล่อยสิ”
แล้วก็ไม่อาจจะทานทนได้อีก มือเล็กเงื้อขึ้นตบแรงๆ บนแก้มสากทันที แม้มันจะไม่แรงมากแต่มันก็ทำให้จอมราชยอมปล่อยหล่อน
“ถึงม่าน... จะยินดีมาที่นี่เพื่อแต่งงานกับพี่ราช...”
หญิงสาวพูดเสียงสั่นเทา น้ำตารื้นคลอเบ้า
“แต่ม่านไม่ใช่อีตัวนะคะ อย่าทำแบบนี้กับม่านอีก”
จอมราชยังคงยืนนิ่งด้วยสภาพเปลือยเปล่าเช่นเดิม เขาแค่นยิ้มหยันกับท่าทางไร้เดียงสาที่ม่านทองพยายามแสดงออกมา
“ถ้าไม่อยากให้ฉันเอา แล้วเธอเข้ามาหาฉันในห้องน้ำทำไม”
หญิงสาวไม่ได้ตอบในทันทีเพราะมัวแต่เช็ดน้ำตา
“ม่านก็แค่สงสัยว่าพี่ราชตาบอดจริงหรือเปล่า...”
เสียงหัวเราะเยาะในลำคอของเขาดังขึ้น และมันก็ยิ่งทำให้ม่านทองรู้สึกทรมานยิ่งนัก
“แล้วเธอได้คำตอบหรือยังล่ะ”
“ม่านได้คำตอบแล้วล่ะค่ะ”
คนตัวเล็กค่อยๆ หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าอีกครั้ง พร้อมๆ กับการเอื้อมไปหยิบเสื้อคลุมสีน้ำเงินมายัดใส่มือใหญ่
“พี่ราชไม่ได้แค่ตาบอด แต่ใจก็บอดด้วย รู้ไว้นะคะ!”
แล้วม่านทองก็รีบผลุนผลันออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งให้จอมราชยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความหงุดหงิดอยู่เพียงลำพัง
“ผู้หญิงแพศยา!”
จอมราชใช้เวลาล้างเนื้อล้างตัวอีกไม่นานก็สวมเสื้อคลุมอาบน้ำตัวที่ม่านทองยัดใส่มือเดินผิวปากออกมาจากห้องน้ำ แต่แล้วกลับต้องชะงักเท้าเมื่อเห็นร่างเล็กนั่งรออยู่บนโซฟาริมหน้าต่าง เขาเม้มปากเป็นเส้นตรงอย่างขัดใจ ความจริงอยากจะอาละวาดออกไปนัก แต่ก็เกรงว่าความลับจะแตกจึงต้องเล่นละครว่าตาบอดอีกครั้ง
“นายหรือธีรดล”
คนที่นั่งจ้องมองอยู่ตั้งแต่ที่เขาก้าวออกมาจากห้องน้ำลอบระบายลมหายใจออกมาทางช่องปาก เพราะตอนนี้มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วว่าจอมราชตาบอดจริงๆ แต่ที่เขาทำเหมือนว่ารู้เห็นทุกอย่างก็คงเป็นเพราะความเคยชินมากกว่า
“ม่านเองค่ะ”
รอยยิ้มหยันผุดขึ้นที่มุมปากของคนตัวโต ม่านทองเห็นแล้วก็เศร้าใจนัก
“ยังจะอยู่รออะไรอีก หรือว่าจะรอให้ฉันมีอารมณ์อย่างว่าแล้วลากเธอขึ้นเตียง”
แม้จะรู้สึกอับอายกับคำพูดหยาบคายของผู้ชายที่รูปร่างบึกบึนสมส่วนตรงหน้า แต่หล่อนก็จำต้องอดทนอดกลั้นเอาไว้
“ม่านอยู่รอป้อนข้าวพี่ราชน่ะค่ะ”
“ฉันกินเองได้”
“พี่ราชจะกินเองได้ยังไงคะ ในเมื่อ... พี่ราชตาบอด”
ม่านทองมั่นใจว่าแม้แต่ความเคยชินก็คงไม่อาจจะช่วยให้จอมราชกินข้าวเองได้โดยไม่หกเลอะเทอะแน่นอน
“ฉันตาบอด แต่ฉันไม่ได้เป็นง่อย”
แล้วจอมราชก็สวมบทคนพิการทางสายตาคลำทางตรงไปยังตู้เสื้อผ้า และสงสัยเขาจะเล่นได้แนบเนียนเกินเหตุม่านทองถึงต้องรีบปรี่เข้ามาประคองเอาไว้
“พี่ราชเดินระวังนะคะ”
รอยยิ้มหยันผุดขึ้นที่มุมปากหยักสวย จอมราชยืนนิ่ง ยกมือขึ้นกระตุกผ้าเส้นเล็กๆ ที่ผูกอยู่รอบเอวให้มันคลายออก ไม่ช้าสาปเสื้อคลุมก็แยกออกจากกัน พร้อมๆ กับที่เขาหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับแม่ม่านทองพอดิบพอดี
“ว๊าย...!”
ม่านทองตกใจอีกครั้งกับความล่อนจ้อนอย่างจงใจของจอมราช หล่อนหลับตาปี๋พร้อมกับจะวิ่งหนี แต่มือหนาคว้าเอวคอดเอาไว้ พร้อมกับกระชากเข้าไปหาทั้งตัว ความแนบแน่นที่เกิดจากแรงกอดรัดทำให้หญิงสาวถึงกับร้อนจัดไปทั้งตัว
