บทที่ 17 ตอนที่ 17

ดวงตาพยายามมองฝ่าความมืดสลัวไปบนท้องถนน จ้องมองอย่างรอคอย แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน แต่รถแท็กซี่ที่วิ่งผ่านแทบนับคันได้เลย แถมยังไม่มีคันไหนว่างหรือจอดรับหล่อนสักคัน ความวิตกกังวลระเบิดขึ้นในอก และก็อดก้มลงเพ่งมองนาฬิกาบนข้อมืออีกครั้งไม่ได้

“จะห้าทุ่มอยู่แล้ว ทำไมรถมันหายากแบบนี้นะ แบบนี้ไปกั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ